Godziny pracy pedagogów szkolnych

Imię i nazwisko pedagoga szkolnego	Poniedziałek	Wtorek	Środa	Czwartek	Piątek
Edyta Kaczmarek	8:25 - 12:20	09:15 - 12:15	08:25 - 13:15	08:25 - 13:10	07:30 - 11:20 12:20 - 14:00

                                     

  ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

 

Jeżeli chcesz z kimś porozmawiać

Nie wiesz jak efektywnie się uczyć

Nie umiesz się skoncentrować na lekcji

Masz problemy w szkole i poza szkołą

Inni wciąż narzekają na Twoje zachowanie

Masz ciekawe pomysły, z którymi chcesz się podzielić

Chciałbyś pomóc innym, ale nie wiesz w jaki sposób

- Uczniu, pamiętaj, jestem do Twojej dyspozycji a nasze spotkania,
rozmowy objęte są tajemnicą.

Uwaga Rodzice!!!

Drogi Rodzicu - pedagog służy swoją pomocą nie tylko dzieciom, ale również rodzicom i opiekunom. Kazdy może skorzystać
z pomocy pedagoga. Ważne jest przecież dobro dziecka, więc dbajmy razem o prawidłowy rozwój psychofizyczny
i społeczny naszych dzieci. Zapewnijmy im poczucie  bezpieczeństwa i możliwość optymalnego rozwoju przez naukę, zabawę oraz realizację ich marzeń. Wspólnie wzmacniajmy ich poczucie własnej wartości, a będziemy spokojni o ich przyszłość oraz dumni z ich efektów w nauce. 

Na bieżąco będę dla Państwa zamieszczała wszelkie informacje związane z moją pracą
oraz materiały dotyczące omawianych w szkole zagadnień i problemów.

Wszystkie zamieszczane referaty dla Rodziców są do wykorzystania przez kolejne lata szkolne w miarę potrzeb będą aktualizowane.

 

 

Profilaktyka palenia tytoniu i używania innych substancji psychoaktywnych

- informacje dla rodziców uczniów klas VI – VIII

 

Przyczyny używania przez młodzież substancji psychoaktywnych.

 Substancje psychoaktywne to takie związki chemiczne, które działając w mózgu zmieniają nastrój, procesy myślowe czy zachowanie . Oddziałują one na ośrodkowy układ nerwowy, wpływając na myślenie, emocje, sen, apetyt, sferę seksualną, stosunki społeczne, przeżywanie emocji, zmiany nastroju, zniekształcenie odbioru otaczającej rzeczywistości i samego siebie. Do substancji psychoaktywnych należą m.in. alkohol, tytoń, opiaty (np. heroina), kanabinole (haszysz, marihuana), leki nasenne i uspokajające, substancje stymulujące (np. kokaina, amfetamina), halucynogenne (np. LSD), lotne rozpuszczalniki (kleje, lakiery, rozpuszczalniki), a także kofeina. Przyczyny używania substancji psychoaktywnych przez młodzież mogą być zarówno psychologiczne, jak i społeczne .

 Wśród czynników psychologicznych najczęściej wymienia się ucieczkę od emocji negatywnych i wzmacnianie emocji pozytywnych, pokonanie nieśmiałości, chęć poczucia się „na luzie” (pozbycie się napięć, łatwość nawiązywania kontaktów towarzyskich), chęć poczucia się dorosłym (efekt negatywnych wzorców dostarczanych przez najbliższe otoczenie, filmy i mass media), poszukiwanie własnej tożsamości i autonomii (uwalnianie się od więzi z rodzicami), ciekawość czy chęć złamania zakazu (sprawdzenie zarówno siebie, jak i dorosłych).

Czynniki społeczne mogą wynikać z dysfunkcji rodziny (brak wsparcia w sytuacjach kryzysowych, nieprawidłowe kontakty interpersonalne, brak więzi emocjonalnej, patologie społeczne, nadużywanie substancji psychoaktywnych przez rodziców i rodzeństwo, brak kontroli wychowawczej), z problemów w szkole (niepowodzenia w nauce, egzaminy) lub relacji w grupie rówieśniczej (odrzucenie ze strony rówieśników lub identyfikacja z grupą eksperymentującą ze środkami psychoaktywnymi ). Szukając przyczyn zachowań ryzykownych nastolatków zwraca się też uwagę na coraz łatwiejszy dostęp do substancji psychoaktywnych i społeczną akceptację używania (ale nie nadużywania) substancji psychoaktywnych przez osoby u progu dorosłości .

PAMIĘTAJ!!!

Substancje psychoaktywne to takie związki chemiczne, które działając na ośrodkowy układ nerwowy zmieniają nastrój, myślenie i zachowanie. Należą do nich: tytoń, alkohol i nielegalne narkotyki, ale także leki zażywane bez wskazań medycznych, kleje, rozpuszczalniki, czy kofeina (zawarta m.in. w napojach energetyzujących). Młodzież sięga po substancje psychoaktywne:

· uciekając przed frustracją, wynikającą z niepowodzeń szkolnych i konfliktów rodzinnych, nudą i monotonią, samotnością i lękiem, poczuciem bezsensu życia i załamaniem wartości,

· poszukując ciekawych doświadczeń, radości i zabawy, możliwości poczucia się dorosłym i pokazania siebie jako kogoś ważnego, wyróżniającego się ponad przeciętność. Używaniu przez młodzież substancji psychoaktywnych możemy zapobiegać, eliminując przyczyny tych ucieczek oraz zaspokajając potrzeby nastolatków!

PAMIĘTAJ!!!

Nastolatek chce być partnerem w rozmowie, nie tylko słuchaczem!

· słuchaj uważnie tego, co młody człowiek chce Ci powiedzieć,

· akceptuj uczucia swojego dziecka,

· wyrażaj jasno swoje zdanie, używaj argumentów,

· dbaj o to, by Twój przekaz był spójny (aby ciało mówiło to samo co słowa),

 · mów o swoich uczuciach i o tym co widzisz,

· wyrażaj zdecydowany sprzeciw, krytykując negatywne zachowania, a nie dziecko,

 · dawaj nastolatkowi możliwość wyboru, samodzielnego podejmowania decyzji,

· doceń wysiłek, jaki dziecko wkłada w wykonanie różnych zadań,

· pozwól, aby nastolatek sam znajdował odpowiedzi na różne pytania, ale gdy poprosi Cię o radę – wyraź swoje zdanie,

 · nie odbieraj nadziei,

· chwal dziecko, gdy zrobi coś dobrze,

· sam pokazuj zachowania godne naśladowania.

Zadbaj o to, by każdego dnia znalazł się czas na rozmowę, np. podczas wspólnych posiłków. Zachęcaj do rozmów, ale nie zmuszaj. Dyskutuj, negocjuj. Bądź otwarty, by nastolatek wiedział, że w razie kłopotów zawsze może na Ciebie liczyć!

PAMIĘTAJ!!!

Związki z rówieśnikami są dla dorastającej młodzieży bardzo ważne, choć często występuje zjawisko konformizmu wobec grupy rówieśniczej. Polega on na podporządkowywaniu się gotowym wzorom postępowania (np. paleniu tytoniu) i dostosowywaniu się do opinii większości grupy, w celu uzyskania akceptacji i poczucia bezpieczeństwa. Opieranie się presji grupy jest bardzo trudne! Chcąc przeciwdziałać konformizmowi u dziecka:

1. Wzmacniaj jego poczucie własnej wartości przez: · akceptację, · szacunek, · konstruktywną krytykę, · realne oczekiwaniach, · sprawiedliwe ocenianie, · poszerzanie odpowiedzialności dziecka, · docenianie jego sukcesów.

2. Kształtuj u niego zachowania asertywne, czyli wyrażanie uczuć, myśli i życzeń oraz dbałość o przestrzeganie należnych nam praw, bez naruszania praw innych osób. Przyznaj mu prawo: · do bycia sobą, · wyrażania swoich uczuć, opinii (o ile nie narusza to praw innych osób), · popełniania błędów, proszenia o pomoc · odmawiania!

PAMIĘTAJ!!!

Nastolatek jest w okresie nasilonego stresu i intensywnych zmian hormonalnych, powodujących zwiększone pobudzenie i chwiejność emocjonalną. Dlatego często pojawiają się u niego reakcje emocjonalne bardzo silne, zmienne, niewspółmierne do bodźca, które trudno zrozumieć i rodzicom i jemu samemu. Problemem mogą być zarówno wybuchy gniewu, ukrywanie emocji, jak też radzenie sobie z nimi przez sięganie po substancje psychoaktywne. Dlatego:

· zachęcaj nastolatka do mówienia o swoich przeżyciach emocjonalnych,

· pozwalaj nastolatkowi realizować jego pragnienia, ale przy przestrzeganiu najważniejszych zasad,

 · pomagaj mu rozwijać wiedzę, która daje poczucie bezpieczeństwa i zrozumienia otaczającej rzeczywistości,

· ucz pozytywnego myślenia, współżycia w grupie, rozładowywania konfliktów i rozwiązywania problemów,

· pomagaj w kształtowaniu pewności siebie,

· dawaj wsparcie,

· ucz efektywnego relaksowania się - spędzania wolnego czasu w sposób sprawiający przyjemność, zachowania poczucia humoru i stosowania technik relaksacyjnych.

PAMIĘTAJ!!!

U nastolatków rozwijają się zainteresowania społeczne, polityczne, kulturalne. Młodzież potrafi wytyczać odległe cele i podejmować planową, samodzielną aktywność (choć w połączeniu z chwiejnością emocjonalną często występuje „słomiany zapał”). Skłonność do ryzyka, romantyzm i intensywność podejmowanych działań może jednak pociągać za sobą niekorzystne skutki zdrowotne (wypadki, urazy, używanie substancji psychoaktywnych). Chcąc zapobiegać używaniu substancji psychoaktywnych:

· zachęcaj dziecko do poszukiwania zainteresowań i podejmowania konstruktywnej działalności,

· umożliwiaj mu realizowanie zainteresowań,

· stwarzaj warunki do podejmowania różnych działalności,

 · nie zmuszaj do aktywności wybranych przez Ciebie, lecz pokazuj alternatywy (może dziecko samo wybierze to, co Twoim zdaniem jest najkorzystniejsze),

· zdobądź zaufanie dziecka,

 · pomóż dziecku podejmować racjonalne decyzje (analizować potrzeby, precyzować cele, identyfikować możliwości rozwiązań, oceniać konsekwencje każdej alternatywy, tworzyć plany wprowadzania w życie podjętych decyzji).

Źródła:

• https://www.ore.edu.pl/2015/06/profilaktyka-uzaleznien-materialy-do-pobrania/
• Teeson M., Degenhardt L. i Hall W. (2005). Uzależnienia. Gdańsk: GWP.
• Zajączkowski K. (2003). Uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Warszawa: WSiP.
• Chassin L., De Lucia C. (2000). Picie w okresie dojrzewania. W: A. Bartosik (Red.), Picie alkoholu w różnych okresach życia (s. 84-100). Warszawa: PARPA.
• Cekiera C. (1992). Psychoprofilaktyka uzależnień oraz terapia i resocjalizacja osób uzależnionych. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
• Lalik A. (2001). Profilaktyka palenia papierosów przez młodzież szkoły średniej. W: C. Cekiera i W. Zatoński (red.), Palenie tytoniu: wolność czy zniewolenie? (s. 227-252). Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.

  DRODZY RODZICE !

Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej zaprasza do zapoznania się z Ogólnopolską Kampanią Społeczną, realizowaną pod hasłem :

„By powstał dom trzeba wiele troski.

 Nie pozwól mu się rozsypać”.

Celem Kampanii, realizowanej w ramach Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2014–2020, jest podniesienie świadomości społeczeństwa i uwrażliwienie go na zjawisko przemocy w rodzinie, szczególnie w okresie epidemii wywołanej przez COVID-19 oraz dotarcie do szerokiego grona polskiego społeczeństwa, jak również wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa dzieci i młodzieży zagrożonych lub dotkniętych przemocą w rodzinie.

W ramach Kampanii zostały przygotowane, między innymi, krótkie animowane formy filmowe dedykowane uczniom szkół podstawowych z uwzględnieniem grup wiekowych uczniów klas  I-III  i  IV-VIII.

Serdecznie zachęcamy do ich obejrzenia na  stronie internetowej szkoły .

filmik_kl._I-III.mp4

filmik_kl._IV-_VIII.mp4

Drodzy Rodzice !

     Serdecznie zapraszamy do  zapoznania  się z  fragmentem spotu MSWiA

 dotyczącego hejtu wśród dzieci i młodzieży.

 

( Spot powstał w ramach realizacji "Programu ograniczania przestępczości i aspołecznych zachowań
Razem Bezpieczniej im. Władysława Stasiaka na lata 2018-2020" )

 

Hejt ukrywa się pod maską nienawiści, kompromitowania, obrażania,
znęcania się i dręczenia. I teraz uważaj:
Twoje dziecko może być ich ofiarą. Albo sprawcą”.

 

Należy pamiętać, że bardzo łatwo można stać się zarówno ofiarą, jak i sprawcą hejtu. Negatywne i agresywne komentarze oraz wrogość ze strony innych, pozornie anonimowych osób w internecie, mogą dotknąć każdego z nas. Hejter może atakować wszędzie: w szkole, na treningu, na osiedlu. Jak się wtedy zachować, gdzie szukać wsparcia i jak go udzielić ofiarom hejtu? Co zrobić, gdy sprawcą jest nasze dziecko? W poszukaniu odpowiedzi na te pytania
ma pomóc prezentowany spot profilaktyczny. Jest on skierowany głównie do rodziców i
opiekunów. Ostrzega i wskazuje, jak ważna jest uwaga na to, co się dzieje z dzieckiem oraz zdrowa kontrola i rozmowa. W nagraniu odnajdziemy również numery telefonów, pod którymi znajdziemy pomoc, jeśli nie wiemy jak postępować lub nie radzimy sobie z sytuacją.

Link do spotu:

https://lodzka.policja.gov.pl/el2/profilaktyka/54865,Hejt-wsrod-dzieci-i-mlodziezy-spot-MSWiA-skierowany-do-rodzicow.html?sid=337110a0cf2f1e6216c7f87e701eb0f4

W zakładce Pedagog na stronie szkoły, znajdziecie Państwo wykaz numerów telefonów oraz stron internetowych - BEZPŁATNA POMOC PSYCHOLOGICZNA  Gdzie można szukać pomocy specjalistów.
Przypominamy numery telefonów zaufania:

800 080 222 – całodobowa bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i pedagogów
800 121 212 – dziecięcy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka
116 111 – telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, 

www.liniadzieciom.pl  www.razembezpieczniej.mswia.gov.

226-123418.mp4

226-123420.mp4

BEZPŁATNA POMOC PSYCHOLOGICZNA 
 Gdzie można szukać pomocy specjalistów

1.Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. 

Pomoc udzielana anonimowo i bezpłatnie. Szerokie spektrum pomocy (złość, smutek, bezsilność itd.)

116 111 – linia telefoniczna

Strona internetowa: https://116111.pl/

 2. Całodobowa, bezpłatna infolinia dla dzieci i młodzieży, rodziców oraz nauczycieli

Jesteś dzieckiem lub nastolatkiem:	Jesteś rodzicem lub opiekunem:
masz problemy w szkole lub w domu? potrzebujesz z kimś porozmawiać? czujesz się przygnębiony? jesteś ofiarą przemocy? myślisz, że „jest z Tobą coś nie tak”?	masz problem z dzieckiem, dorastającym nastolatkiem i nie wiesz jak mu pomóc?

Dla rodzica, opiekuna lub pedagoga, który chciałby wiedzieć jak pomóc dziecku. W ramach numeru istnieje również możliwość skorzystania z pomocy prawnika.

800 080 222  - linia telefoniczna

Strona internetowa: http://www.liniadzieciom.pl/

3.Kryzysowy Telefon Zaufania dla dorosłych Instytutu Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego

Pomoc udzielana jest bezpłatnie. Przeznaczona osobom w kryzysie emocjonalnym, potrzebujących wsparcia i porady psychologicznej, rodzicom potrzebujących wsparcia w procesie wychowawczym, osobom niepełnoprawnym, doświadczającym kryzysu emocjonalnego, samotnym, cierpiącym
z powodu depresji, bezsenności, chronicznego stresu.

116 123 - linia telefoniczna czynna codziennie od 14.00-22.00.

Strona internetowa: http://www.psychologia.edu.pl/kryzysy-osobiste/telefon-kryzysowy-116123.html

 4. Centrum wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego

Pomoc udzielana jest bezpłatnie Linia Fundacji ITAKA realizującej projekt Ministerstwa Zdrowia w ramach Narodowego Programu Zdrowia na lata 2016-2020, pn. Centrum Wsparcia. Celem projektu jest prowadzenie działań na rzecz zapobiegania depresji, samobójstwom i innym zachowaniom autodestrukcyjnym w populacjach o zwiększonym ryzyku. Zakres działań obejmuje przygotowanie i prowadzenia Centrum Wsparcia w ramach, którego udzielana jest całodobowa pomoc poprzez telefon, czat i email, osobom znajdującym się w stanie kryzysu psychicznego.

800 70 2222 - linia telefoniczna (całodobowa)

• E-mail: porady@liniawsparcia.pl • Strona www.liniawsparcia.pl

5. Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka

Telefoniczna linia interwencyjna dla dzieci i młodzieży. Działa całodobowo i bezpłatnie. Jest zarówno telefonem zaufania, jak i pełni rolę telefonu interwencyjnego. Do dziecięcego telefonu zaufania najczęściej zgłaszane są sprawy dotyczące przemocy, problemów emocjonalnych, w relacjach rówieśniczych, szkolnych i rodzinnych oraz wynikających z okresu dorastania.

800 12 12 12  - linia telefoniczna ( od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00)

Strona internetowa: https://brpd.gov.pl/2019/03/11/telefon-zaufania-z-informacja-o-edukacji-szkolnej/

*Informacje zaczerpnięte z powyższych stron internetowych poszczególnych instytucji i placówek.

FONOHOLIZM
 JAKO WSPÓŁCZESNE ZAGROŻENIE

Pokolenie sieci, pokolenie szklanych ekranów, pokolenie always on – to tylko niektóre z określeń współczesnego pokolenia dzieci i młodzieży urodzonych po 1995 roku. To osoby przepływające między światem realnym i światem wirtualnym, w którym zaspokajają swoje dziecięce i młodzieńcze potrzeby, spędzają czas wolny, poszukują akceptacji i budują poczucie przynależności. Jednakże zbytnie zanurzenie w świat cyfrowy, bez odpowiedniego udziału bezpośrednich relacji tworzonych face to face, może przyczyniać się do nadużywania Internetu i cyfrowych urządzeń mobilnych. Siecioholizm, sieciozależność, cyberzależność, infoholizm, uzależnienie od Internetu, infozależność – to tylko niektóre z nazw obecnie funkcjonujących w specjalistycznej literaturze przedmiotu. W skrócie można powiedzieć, że uzależnienie od Internetu to zachowanie charakteryzujące się utratą kontroli nad korzystaniem z tego narzędzia. Tak rozumiane może prowadzić do społecznej izolacji oraz zaniedbywania różnych form aktywności społecznej, nauki, aktywnego wypoczynku, higieny osobistej oraz zdrowia.

Figura 1: JAKIE CZYNNIKI SPRAWIAJĄ, ŻE DZIECI I MŁODZIEŻ NADUŻYWAJĄ SMARTFONÓW?

 

 

 

 

 

 

Symptomy nadużywania telefonu komórkowego

• nierozstawanie się ze swoim telefonem,
• ciągłe sprawdzane urządzenia i uruchamiane telefonu (np. częste sięganie po telefon, częste  używanie go, sprawdzanie, trzymanie w dłoni bądź blisko siebie, przed sobą),
• przerywanie spotkań/rozmów w celu odebrania bądź nawiązania połączenia/ wiadomości,
• wychodzenie z sali szkolnej w celu odebrania bądź nawiązania połączenia/ wiadomości,
• częste robienie zdjęć typu selfie i dzielenie się nimi z innymi użytkownikami sieci,
• korzystanie z urządzeń w miejscach i sytuacjach, w których nie powinno się tego robić (np. prowadzenie samochodu, przechodzenie przez jezdnię),
• ukrywanie przed innymi (na przykład przed rodzicami) czynności związanych z używaniem smartfona,
• realizacja czynności ze smartfonem w ręku.

Psychika

• odczuwanie silnej potrzeby lub wręcz poczucia przymusu korzystania z telefonu,
• ciągła gotowość na odpisanie na e-mail, sms,
• odczuwanie niepokoju, rozdrażnienia, gorszego samopoczucia przy próbach przerwania/ograniczenia korzystania z Internetu, komputera,
• wyraźna niezgoda i niezadowolenie z powodu ograniczenia możliwości korzystania z telefonu,
• odczuwanie niepokoju, rozdrażnienia w sytuacjach zabronienia korzystania z telefonu komórkowego,
• podkreślanie ważności wpływu bycia on-line na dziejące się wydarzenia,
• wysokie poczucie bezpieczeństwa związane z byciem on-line,
• przeżywanie strachu (lęku) z powodu niebycia w głównym nurcie informacji,
• przeżywanie negatywnych emocji związanych z niemożnością połączenia się z Internetem (np. szukanie zasięgu za wszelką cenę).

 

Negatywne skutki:

• zaniedbywanie innych aktywności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz korzystania z telefonu,
• wycofanie się z dotychczasowych relacji z innymi i zamykniecie się w świecie wirtualnym,
• korzystanie z Internetu/urządzeń pomimo szkodliwych następstw (niewyspanie, nieodpowiednie i nieregularne żywienie, zaniedbany wygląd, niewywiązywanie się ze swoich szkolnych, zawodowych, rodzinnych obowiązków),
• nadmierne rozproszenie i dekoncentracja np. na zajęciach lekcyjnych i poza nimi,
• problem z właściwym gospodarowaniem własnym czasem wolnym, 
• częste nudzenie się i nic nie robienie, brak wyraźnej pasji w życiu, niski poziom angażowania się w sprawy szkolne,
• niska aktywność ruchowa, brak spędzania czasu wolnego w sposób aktywny,
• przejawianie tendencji do autoizolacji, pozostawanie na uboczu grupy,
• ogólne przemęczenie organizmu, przeciążenie informacyjne.

Zjawisko, jakim jest fonoholizm, nie występuje na żadnej z międzynarodowych klasyfikacji zaburzeń psychicznych, przez co nie ma jasno zdefiniowanych kryteriów diagnostycznych. Na podstawie dostępnej literatury można powiedzieć, że objawami nadużywania smartfona pozostają:

• tolerancja (potrzeba coraz dłuższego korzystania z telefonu komórkowego) przy jednoczesnym wyraźnym spadku satysfakcji osiąganej w konkretnej jednostce czasu,
• objawy odstawienne (pobudzenia psychoruchowe, niepokój, lęk, obniżony nastój, obsesyjne myślenie o tym, co dzieje się w przestrzeni Internetu, fantazje i marzenia senne na temat smartfonów, celowe lub mimowolne poruszanie palcami w sposób charakterystyczny dla pisania na klawiaturze, korzystanie z urządzenia w celu uniknięcia przykrych objawów abstynencyjnych po odstawieniu Internetu),
• utrata kontroli nad czasem używania telefonu komórkowego,
• zakończone niepowodzeniem próby ograniczania lub zaprzestania korzystania ze smartfona,
• poświęcanie dużej ilości czasu na wykonywanie czynności związanych ze smartfonem,
• zmniejszanie lub rezygnowanie z dotychczas podejmowanych aktywności na rzecz korzystania ze smartfona,
• korzystanie z telefonu komórkowego pomimo świadomości doświadczania trwałych bądź narastających problemów somatycznych, psychologicznych lub społecznych.
• ŹRÓDŁO

Dr Maciej Dębski -   Pracownik naukowy Uniwersytetu Gdańskiego, założyciel i lider Fundacji Dbam o Mój Z@sięg, socjolog problemów społecznych, edukator społeczny, ekspert w realizacji badań naukowych, ekspert Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznika Praw Obywatelskich, Fundator i Prezes Fundacji Dbam o Mój Z@sięg, autor/współautor publikacji naukowych z zakresu problemów społecznych (bezdomność, przemoc w rodzinie, uzależnienia od substancji psychoaktywnych, uzależnienia behawioralne), autor/współautor dokumentów strategicznych, programów lokalnych, pomysłodawca ogólnopolskich badań z zakresu fonoholizmu i problemu cyberprzemocy zrealizowanych wśród 22 000 uczniów oraz 4 000 nauczycieli. W roku 2016 wdrożył pierwszy w Europie eksperyment społeczny odcięcia 100 osób na 72 godziny od wszelkich urządzeń elektronicznych (telefonów komórkowych, tabletów, Internetu, gier on-line playstation, telewizji), który zakończył się sukcesem badawczym.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pasożytnicze choroby skóry - wszawica

Choroby pasożytnicze skóry to grupa chorób wywołanych przez pasożyty zewnętrzne człowieka. Zaliczamy do nich również wszawicę.  Wszawica jest wywoływana przez wesz ludzką. W zależności od miejsca pasożytowania wszawicę dzielimy na  głowową, odzieżową i łonową. Wesz ludzka jest stawonogiem. Dorosłe osobniki, których wielkość może dochodzić do 4,7 mm poruszają się za pomocą trzech par odnóży zakończonych pojedynczym pazurem. Wesz ludzka ma barwę szaro-białą. Objawy wszawicy są związane z ukłuciem skóry przez pasożyta. Towarzyszy temu silny świąd. Ciągłe drapanie skóry prowadzi do powstawania sączących się nadżerek, które mogą się pokrywać strupem lub ulec wtórnej infekcji bakteryjnej. W przypadku wszawicy głowowej we włosach skóry głowy można dostrzec jaja wielkości główki od szpilki, przytwierdzone do nasady włosa. Dorosłe osobniki są trudniej dostrzegalne ze względu na fakt, że szybko się przemieszczają.
Wesz głowowa bytuje przede wszystkim u nasady włosów głowy (zwłaszcza za uszami i w okolicy potylicznej), karku lub na plecach. Składa tam gnidy, które ze wzrostem włosa oddalają się od skóry, co może wskazywać na czas trwania wszawicy.
Wszy rozprzestrzeniają się poprzez bezpośredni kontakt z nosicielem lub pośrednio poprzez używanie tych samych ubrań lub grzebieni czy spanie w jednym łóżku.
W przypadku zakażenia wszawicą wystarczające jest zastosowanie leczenia preparatami do użytku zewnętrznego w postaci płynów, szamponów, kremów lub proszków. Najczęściej jednorazowe zastosowanie jest już skuteczne Gnidy we włosach można próbować wyczesywać gęstym grzebieniem. Należy pamiętać, że w przypadku wszawicy odzieżowej konieczna jest dezynfekcja ubrań oraz nieużywanie ich przez pewien okres.
Ważna jest także profilaktyka. Szczególnie dotyczy ona dzieci. Nie należy używać tych samych środków osobistego użytku, jak: szczotki, grzebienie, gumki do włosów, czapki czy ręczniki. Zaleca się także unikać kontaktu z głową obcych osób. Istotne jest też to, że profilaktyczne badanie włosów dzieci przez rodziców na obecność wszawicy powinno stać się ich nawykiem, szczególnie jeżeli dziecko uczęszcza do przedszkola czy szkoły.

Bibliografia:
- Buczek A. Choroby pasożytnicze - epidemiologia, diagnostyka, objawy, Lublin 2005.
- Cianciara J., Juszczyk J., Choroby zakaźne i pasożytnicze, Czelej, Lublin 2007.
-Dziubek Z. Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa 2003.
- Magdzik W., Naruszewicz-Lesiuk D., Zakażenia i zarażenia człowieka. Epidemiologia, zapobieganie i zwalczanie, Warszawa 2001.

 

Wady postawy ciała - zestaw ćwiczeń do wykonywania w domu

          WADY POSTAWY CIAŁA - BOCZNE SKRZYWIENIE KRĘGOSŁUPA

Wady postawy ciała stanowią współcześnie bardzo ważny problem zdrowotny. Tym bardziej, że nie wiążą się one tylko z kosmetycznym defektem, ale sprawiają ból, obniżają ogólną sprawność organizmu oraz zaburzają prawidłowe funkcjonowanie układów i narządów człowieka. Bardzo ważnym problemem ortopedycznym są skoliozy czyli boczne skrzywienia kręgosłupa.
W większości skolioz głównym sposobem postępowania korekcyjnego jest gimnastyka korekcyjna lub lecznicza.

ZESTAW ĆWICZEŃ DO WYKONYWANIA W DOMU
1. Pozycja wyjściowa: leżenie przodem, ręce wyprostowane, wyciągnięte w przód. Pod brzuchem, w okolicach pępka, zrolowany kocyk.
Ruch: wysuwanie palców rąk po podłodze jak najdalej w przód.
Oddziaływanie: elongacja kręgosłupa.

2.P.w.: pozycja niska Klappa.
R: maksymalne wysuwanie rąk po podłodze w przód.
O: elongacja kręgosłupa, rozciąganie mięśni piersiowych.

3.P.w.:siad skrzyżny, ręce w pozycji „skrzydełek”.
R: energiczny wyrzut rąk w górę, z wytrzymaniem maksymalnie wyciągniętych rąk w górze.
O: elongacja kręgosłupa.

4.P.w.: leżenie przodem, nogi wyprostowane i złączone, ręce wyprostowane i wyciągnięte jak najdalej w przód. Pod brzuchem, w okolicach pępka, zrolowany kocyk. Głowa uniesiona nad podłogę, wzrok skierowany w podłogę.
R: unoszenie i opuszczanie wyprostowanych i złączonych rąk i nóg.
O: wzmacnianie mięśni prostownika grzbietu, mięśni karku oraz mięśni pośladkowych i kulszowo- goleniowych.
Uwaga: w czasie ćwiczenia klatka piersiowa powinna przylegać do podłogi.

5.P.w.: pozycja niska Klappa.
R: przejście do leżenia przodem, bez przesuwania rąk ani kolan po podłodze, głowa blisko podłogi i powrót do pozycji niskiej Klappa.
O: wzmacnianie mięśni prostownika grzbietu, karku i brzucha. Rozciąganie mięśni piersiowych.

6. P.w.: stanie tyłem przy ścianie.
R: P.w. Przyjęcie postawy skorygowanej ( test ścienny):
- pięty przy ścianie,
- nogi wyprostowane,
- brzuch wciągnięty,
- całe plecy przylegają do ściany,
- elongacja kręgosłupa,
- łopatki ściągnięte,
- barki cofnięte i opuszczone,
- ręce wzdłuż tułowia,
- klatka piersiowa uwypuklona,
- głowa wyciągnięta w górę.
Wytrzymać.
O: nauka przyjmowania postawy skorygowanej.

7. P.w.: leżenie tyłem, nogi ugięte, stopy oparte na podłodze. Ręce
w pozycji „skrzydełek” leżą na podłodze.
R: wdech nosem, a następnie wydech ustami.
O: wzmacnianie mięśni oddechowych.
U: wdech powinien być głęboki, a wydech długi.

8.P.w.: leżenie tyłem, nogi wyprostowane i złączone. Ręce wyprostowane leżą na podłodze przy głowie.
R: wdech nosem, a następnie wydech ustami z przyciągnięciem kolan do klatki piersiowej i chwytem dłońmi za kolana.
O: wzmacnianie mięśni oddechowych i mięśni brzucha.
U: w czasie ćwiczenia barki i łopatki nie powinny być odrywane od podłogi.

9.P.w.: zwis tyłem na drabince.
R: wytrzymać, rozluźnić mięśnie grzbietu.
O: elongacja kręgosłupa, rozciąganie mięśni piersiowych.

10.P.w.: siad klęczny w postawie skorygowanej, na głowie woreczek.
R: przejście do klęku prostego, z zachowaniem postawy skorygowanej.
O: kształtowanie nawyku postawy skorygowanej.

Należy pamiętać, że skolioza odpowiednio wcześnie wykryta i właściwie leczona pozwala uniknąć wystąpienia groźnych dla zdrowia i życia powikłań.

Literatura:
Owczarek S. „Atlas ćwiczeń korekcyjnych”; WSiP, Warszawa 1998.

 

 

CZYNNIKI ZDROWEGO STYLU ŻYCIA

Podstawowe zasady zdrowego stylu życia:

• Świadome odżywianie. Wiedza, jaka żywność jest korzystna dla mnie i mojej rodziny. Wybieranie naturalnych, świeżych produktów, picie wody.
• Wybieranie zdrowej żywności. Wiedza na temat żywności, świadomy wybór produktów o korzystnym wpływie na zdrowie. Usunięcie
   z jadłospisu produktów pogarszających stan zdrowia (np. fast food, słodycze, słone przekąski, napoje słodzone i gazowane).
• Zmiana nastawienia psychicznego. Praca nas sobą, wiara w siebie, własne siły.
• Regularne ćwiczenia fizyczne oraz ćwiczenia relaksacyjne. Prowadzą do poprawy stanu fizycznego, ale również redukują stres. Wysiłek fizyczny to najlepsza forma odpoczynku dla psychiki.
• Dbanie o właściwą ilość snu. Każdy potrzebuje innego czasu, aby czuć się wypoczętym, jednak zdrowy sen jest niezbędny dla każdego. Pozwala odpocząć przede wszystkim mózgowi zalewanemu zewsząd bodźcami, ale również innym narządom stale pracującym.

 

ZASADY ZDROWEGO ŻYWIENIA

• Codzienna aktywność fizyczna i odpowiednia dieta jest kluczem do zdrowia.
• Podstawą prawidłowej diety jest różnorodność spożywanych produktów. Jedz 3-5 posiłków dzienni, w tym koniecznie śniadanie.
• Znaczną część codziennej  diety powinny stanowić warzywa. Codziennie spożywaj co najmniej 5 porcji warzyw i owoców. Są niskokaloryczne a zawierają dużo witamin, składników mineralnych, błonnika i przeciwutleniaczy.
• Głównym źródłem energii powinny być pełnoziarniste produkty zbożowe np. chleb razowy czy pełnoziarnisty, grube kasze. Zawarta w nich skrobia dostarcza energii mięśniom.
• Codziennie spożywaj mleko i jego przetwory. Dwie szklanki mleka dziennie dostarczą organizmowi odpowiednią ilość wapnia.
• Spożywaj mniej tłuszczów zwierzęcych, więcej roślinnych.
• Ograniczaj spożycie tłustego mięsa czerwonego, spożywaj głównie mięsa drobiowe, ryby oraz nasiona roślin strączkowych np. grochu, fasoli, soi.
• Ograniczaj spożycie cukru i soli.
• Dostarczaj organizmowi wystarczającą ilość płynów, zwłaszcza wody – minimum 2 litry dziennie.

1. Gronowska-Senger A., Żywienie, styl życia a zdrowie Polaków, Żywienie człowieka i metabolizm, 2007, 34 (1/2), 12-21
2. Mijakowska U., Diet coaching. Poradnik dla wiecznie odchudzających się, Samo sedno, Warszawa, 2012

Karta rowerowa- jak ją zdobyć, kto może ją wyrobić i do czego uprawnia?

 

Karta rowerowa – kto musi ją mieć?

Każde dziecko w wieku od 10-18 lat, które chce uczestniczyć w ruchu drogowym jako rowerzysta musi mieć kartę rowerową. Przepisy ruchu drogowego zabraniają bowiem samodzielnego poruszania się po drogach publicznych osobom nieletnim bez posiadania uprawnień do prowadzenia jakiegokolwiek pojazdu. Nieletniemu za jazdę bez karty rowerowej grozi kara grzywny. Za brak dokumentu przy sobie grozi kara w wysokości 250 zł. Zgodnie z obowiązującym prawem, każda osoba która ukończyła 18 lat nie musi posiadać karty rowerowej, by móc poruszać się rowerem po drogach publicznych. Dzieci poniżej 10 lat mogą poruszać się rowerem tylko pod opieką osoby dorosłej i mogą jeździć tylko na chodnikach, gdzie są uznawane za pieszego.

Karta rowerowa - kto nie musi jej mieć?

Osoby, które mając ukończone 16 lat, posiadają prawo jazdy kategorii A1 lub T. Karty rowerowej nie musi mieć także mimo ukończonych zaledwie 14 lat, posiadacz uprawnień do kierowania motorowerem. Dzieci, które nie ukończyły 10 roku życia mogą poruszać się po drogach, ale muszą to robić po dopieką dorosłych.

Do czego uprawnia karta rowerowa?

Karta rowerowa to dokument, który stwierdza uprawnienie osoby niepełnoletniej do poruszania się rowerem. Ponadto od 15 roku życia uprawnia do poruszania się pojazdem zaprzęgowym, a od 17 roku życia pozwala przewozić rowerem inne osoby, prowadzić rower wieloosobowy oraz kierować rikszą.

Karta rowerowa - egzamin

Egzamin na kartę rowerową obejmuje część teoretyczną i praktyczną. Część teoretyczna to 25 pytań testowych jednokrotnego wyboru. Będziesz musiał zaliczyć następujące zagadnienia:

• Wiadomości  teoretyczne ze znajomości przepisów ruchu drogowego i znaków drogowych,
• obsługę techniczną roweru,
• umiejętności  praktyczne z uwzględnieniem zasad ruchu drogowego (jazda rowerem),
• pierwsza pomoc w wypadkach.

Egzamin praktyczny na kartę rowerową przeprowadzany jest na placu manewrowym. Ma na celu sprawdzenie umiejętności jazdy na rowerze, takich jak:

• jazda rowerem na wprost,
• ósemka - przejazd bez podpórek,
• zatrzymanie się przed linią i ponowne ruszenie z miejsca,
• skręcanie w lewo z wyciągniętą ręką,
• skręcanie w prawo z wyciągniętą ręką,
• slalom (odległość między pachołkami równa jest długości roweru),
• zatrzymanie się w oznaczonym miejscu,
• szybkie zatrzymanie się na sygnał.

Kto wydaje kartę rowerową?

Karta rowerowa jest wydawana dziecku za pisemną zgodą jego rodziców lub opiekuna. Do wydania karty rowerowej jest upoważniony dyrektor szkoły – jeżeli chodzi o ucznia szkoły podstawowej oraz dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego lub przedsiębiorca prowadzący ośrodek szkolenia kierowców posiadający poświadczenie potwierdzające spełnianie dodatkowych wymagań – przy uczniu szkoły ponadpodstawowej. Aby karta rowerowa była ważna, niezbędne jest dostarczenie zdjęcia portretowego

Jakie są kary za jazdę bez karty rowerowej?

Osoby między 10 a 18 rokiem życia, które korzystają z roweru, a nie posiadają karty rowerowej, muszą liczyć się z możliwością otrzymania grzywny. Jeśli zawartość alkoholu we krwi rowerzysty jest większa niż 0,5 prom., trzeba liczyć się z karą aresztu bądź grzywny nie niższej niż 50 zł. W sytuacji kiedy zawartość alkoholu we krwi jest niższa niż 0,5 prom., nieletniemu grozi kara aresztu do 14 dni lub grzywny. Jeżeli osoba ukończyła 13 lat, ale nie ma jeszcze 17 lat, może nawet trafić do młodzieżowego ośrodka wychowawczego lub m.in. otrzymać nadzór kuratora.

 

 

 

 

 

Dlaczego warto czytać

Komunikacja - czytanie rozwija słownictwo, uczy wyrażać myśli i rozumieć sposoby mówienia innych ludzi. Im bogatszy język, tym sprawniejsze wyrażanie własnego zdania, lepsza umiejętność werbalizowania uczuć i potrzeb. Przeczytane w książkach historie uczą dostrzegania związków przyczynowo-skutkowych, odnajdywania zależności i wyciągania własnych wniosków. Czytanie kształtuje umiejętność samodzielnego myślenia
i formułowania myśli – kompetencje niezbędne do właściwego funkcjonowania społecznego.

Koncentracja - obecnie psychologowie dziecięcy, wychowawcy, a także rodzice napotykają na coraz większe trudności w pracy z dzieckiem, co jest spowodowane brakiem umiejętności skupiania uwagi. Wynika to z rosnącej liczby bodźców, jaka otacza nas w codziennym życiu. Dzieci bywają niespokojne i nadmiernie pobudzone. Nieumiejętność skupienia się na rzeczach istotnych sprawia, że stają się niepewne siebie i trudno znoszą porażki. Ćwiczenie koncentracji uwagi to bardzo trudne zadanie, ale niezbędne do prawidłowego rozwoju intelektualnego.

Inteligencja emocjonalna - samodzielne czytanie wymaga od dziecka podjęcia wysiłku oraz wytrwania w nim dla osiągnięcia celu, jakim jest przeczytanie książki do końca. Wyrabia
w dziecku cierpliwość i umiejętność oczekiwania na nagrodę odroczoną w czasie. Nagrodę tym większą, że osiągniętą wyłącznie własną pracą. Realizowanie przez dzieci zadań z tzw. odroczonym efektem wpływa pozytywnie na rozwój ich inteligencji emocjonalnej, niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania psychicznego. Kształtuje postawę cierpliwości, skupienia i refleksji nad tym, co się robi.

Emocje - treść książki często staje się pretekstem do rozmowy z rodzicami czy rówieśnikami na ważne dla dziecka tematy. Czytanie odpowiednich książek jest polecane jako forma leczenia psychoterapeutycznego dzieci nieśmiałych, nadmiernie agresywnych, z szeroko pojętymi trudnościami w rozwoju emocjonalno-społecznym. Książka może pomóc zarówno w poznaniu sytuacji, z którymi dziecko się nie zetknęło, jak też posłużyć za temat rozmowy
o trudnych emocjach, których samo doświadcza. Czytanie uczy empatii i wrażliwości.

Odpoczynek - są dzieci, które mają spore trudności ze zrelaksowaniem się, wyciszeniem
i odpoczynkiem od nadmiaru stymulacji i wrażeń. Czytanie książek to jeden z najlepszych sposobów relaksu. Podróż w świat wyobraźni daje wytchnienie i tak potrzebną współczesnym dzieciom ciszę. Nie ma wątpliwości, że czytanie jest niezbędne dla rozwoju dzieci. Na szczęście stanowi jedną z niewielu konieczności życiowych, która jest zarazem przyjemna. Sprzyja harmonijnemu rozwojowi intelektualnemu i emocjonalnemu oraz, co najważniejsze dla samego czytelnika, przynosi mnóstwo frajdy!

Drogi Rodzicu!

Czytaj dziecku od najmłodszych lat.

Oglądaj i omawiają wspólnie z dzieckiem ilustracje w książkach, albumach, atlasach.

Pokaż właściwy sposób czytania, niech razem z Tobą śledzi palcem tekst.

Wytłumacz dziecku określenia związane z książką (tytuł, autor, bohater, postać, rozdział, strona)

Daj przykład i pokaż, że też chętnie czytasz książki.

 Naucz dziecko szanować książki.

 

Literatura: 

Hazard P. – Książki dzieci i dorośli, Warszawa: PWN, 1998.

Papuzińska J. – Dziecięce spotkania z literaturą, Warszawa : Wydawnictwo Centrum Edukacji Bibliotekarskiej, Informacyjnej i Dokumentacyjnej, 2007.

Papuzińska J. - Książki, dzieci, biblioteka: z zagadnień upowszechniania czytelnictwa i książki dziecięcej, Warszawa: Fundacja "Książka dla Dziecka", 1992.

Skrobiszewska H. - Książki naszych dzieci czyli o literaturze dla dzieci i młodzieży, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971

Źródła: 

https://czytamsobie.pl/tworczosc_art03.php

REFERAT DLA RODZICÓW

WYBÓR ZAWODU
 

Postawy wobec pracy są różnorodne. Jedni traktują ją jako źródło utrzymania, inni jako sposób zdobywania środków na urzeczywistnienie planów i marzeń, inni jeszcze uważają, że praca stwarza możliwość doskonalenia się i samorealizacji. Są i tacy, dla których praca to służenie innym. Praca nie powinna być celem samym w sobie. Praca jest jedną z form aktywności człowieka. Żeby mówić o wszechstronnym rozwoju, trzeba mieć nie tylko udaną rodzinę, dobre kontakty z otoczeniem, grupę oddanych przyjaciół, trzeba też mieć zajęcie, które sprawia nam satysfakcję i zapewnia niezależność finansową, a także umożliwia realizację swoich zdolności i twórcze wyrażanie siebie. Wybór zawodu jest jedną z najważniejszych decyzji w życiu. Wymaga namysłu i wnikliwej analizy własnych motywacji i predyspozycji. Ludzie na ogół nie różnią się pragnieniami odnośnie spełnienia w pracy zawodowej. Oczekują więc ciekawej pracy, dobrze płatnej, zgodnej z zainteresowaniami i uzdolnieniami, pracy, która daje możliwości rozwoju. Rozterki i niepokoje związane z przyszłą pracą przeżywa wielu młodych ludzi. Czy można temu zaradzić? Jak dobrze wybrać przyszłość? Jak pomóc młodemu człowiekowi, by zdecydował w zgodzie ze sobą, ale bez oderwania od społecznych realiów? Te pytania od lat towarzyszą pedagogom, wychowawcom i rodzicom. Dziś nabierają szczególnego znaczenia. Młodzież kończąca szkołę  podstawową , musi podjąć decyzję dotyczącą dalszego kształcenia ukierunkowanego na wybór  określony zawodu w przyszłości. Należy zaktywizować ucznia do udziału w tym procesie, należy zaproponować mu: poznanie zawodów, poznanie ścieżek realizacji-czyli możliwości zdobywania zawodu. Poznanie siebie w aspekcie wyboru zawodu dotyczy zainteresowań, uzdolnień, temperamentu, umiejętności, „mocnych i słabych stron”. Poznanie zawodu to gromadzenie informacji o środowisku pracy, zadaniach, czynnościach, narzędziach pracy, stanowiskach czy wreszcie możliwościach zatrudnienia. Podjęcie decyzji o wyborze określonego zawodu, często na całe życie, staje się dla młodego człowieka poważnym problemem. Wymaga ono wielu przemyśleń, angażuje w poważnym stopniu potrzeby jednostki. Najskuteczniejszy i społecznie aprobowanym sposobem zaspokajania wielu potrzeb jest praca i zawód. Praca dlatego, że jest źródłem dochodów, organizacji czasu, płaszczyzną kontaktów społecznych, zadowolenia, samorealizacji, a zawód – ponieważ jest źródłem poczucia tożsamości, poczucia jakości życia, identyfikacji z rolą społeczną. Decyzja w sprawie wyboru zawodu jest zadaniem trudnym, bo podjęcie jej pociąga za sobą wiele poważnych konsekwencji. Trafnie wybrany zawód, przynosi osobie zadowolenie i sukcesy. Zawód wybrany nietrafnie prowadzi do zniechęcenia i niezadowolenia, a praca w nim staje się udręką. Wybranie właściwego zawodu warte jest czasu i wysiłku. Decyzję o wyborze zawodu młodzież musi podjąć samodzielnie. Nauczyciele, rodzice czy przyjaciele mogą tylko pomóc. Należy pamiętać, że nie istnieje jedyny właściwy zawód. Można czerpać satysfakcję z wykonywania kilku zawodów. Praca jest jedną z sił napędowych życia i motywów działania człowieka. Wykonywanie zawodu coraz częściej przekształca się ze środka zarobkowania w działalność osobistą, stanowiącą wyraz zainteresowań i potrzeb człowieka, daje szanse rozwijania twórczych postaw ludzi. Dokonywanie właściwych wyborów wydaje się być kluczem do rozwoju kariery zawodowej. Odnoszenie sukcesów w zawodzie wiąże się między innymi z posiadanymi zainteresowaniami. Człowiek zainteresowany tym, co robi, pracuje znacznie wydajniej, szuka nowych rozwiązań. Praca przynosi mu zadowolenie, a osiągane sukcesy mobilizują do dalszego rozwoju zawodowego. Istotą jest więc znajomość swoich zainteresowań, które bywają bardziej lub mniej trwałe i jednostronne lub wielostronne. Zainteresowania w naturalny sposób wiążą się z uzdolnieniami. Stanowią one następny warunek istotny przy wyborze zawodu. Zdolności spełniają ważną rolę w życiu człowieka. Decydują one o powodzeniach bądź niepowodzeniach, o sukcesach i zadowoleniu z wykonywanej pracy, o efektach aktywności ucznia w szkole, o umiejętności organizowania nauki, pracy, wypoczynku. Ważnym kryterium w wyborze zawodu są cechy temperamentu charakteryzujące człowieka. Dobrze jest, jeśli idą one w parze z wymaganiami, jakie w tym zakresie stawia zawód. Na decyzje młodych ludzi, ich postępowanie i działanie mają ogromny wpływ informacje o własnej osobie, czyli obraz samego siebie. Obraz własnych cech jest jednak czymś subiektywnym i nie zawsze bywa prawidłowy. Osoby nie akceptujące siebie mają mniemanie, że niczego dobrego nie są w stanie dokonać, są skazane na bycie niedostrzeganym, podświadomie kierują swoim postępowaniem, by uniemożliwić sobie sukces. Z kolei brak krytycyzmu, samozadowolenie, błyszczenie za wszelką cenę powoduje, że człowiek nie jest zdolny do współpracy, nie ma dystansu do tego, co robi, ma małą motywację do dalszych starań. Zarówno przecenianie swoich możliwości, jak i niedocenianie może negatywnie wpłynąć na wybór kierunku kształcenia i kariery zawodowej.
Praca dla wielu ludzi nie jest trudem skazańca, lecz bardzo często źródłem satysfakcji. Nie odczuwając zadowolenia z samego procesu działania, byłoby trudno pracować i uczyć się wytrwale całymi latami. Motywacja osób pracujących z radością w świadomie obranym zawodzie jest wysoka i nie wygasa. Zamiłowanie do zawodu odkrywa jednocześnie nasze nowe możliwości, kształtuje twórcze postawy, gwarantuje rozwój.

BIBLIOGRAFIA

Gwis G. ,Kaczyńska H.,Krzewicka M.: W przeddzień życiowych decyzji. Łódź, 1997.
Rachalska W.: Problemy orientacji zawodowej. W-wa, 1987.
Sołtysińska G., Trzeciak W.: Jak wybrać zawód ?: zeszyt ćwiczeń dla uczniów klas 8. W-wa, 1993.
Szajek S.: System orientacji i poradnictwa zawodowego. -wyd. 2 zm. W-wa, 1989.
Trzeciak W.: Przygotowujemy się do wyboru zawodu. -wyd. 2. W-wa, 1988.

 

 

 

REFERAT DLA  RODZICÓW

 

MNEMOTECHNIKI W UCZENIU SIĘ

Mnemotechnika to ogólna nazwa sposobów poprawiania ludzkiej pamięci.Mnemotechniki pozwalają na zapamiętywanie dat, haseł komputerowych, PINów kart płatniczych, faktów, dowolnie długich spisów i list, numerów telefonów, wykładów czy treści książek. Owe techniki szybkiego uczenia stanowią swoisty trening pamięci, poprawiają koncentrację i pamięć, pozwalają uczyć się szybko i skutecznie oraz ułatwiają naukę języków obcych.

Mózg i procesy zapamiętywania

Dlaczego tak łatwo zapamiętujemy dzięki mnemotechnikom? Procesy zapamiętywania i przetwarzania pozyskanych informacji zachodzą w mózgu, który zbudowany jest z dwóch części zwanych półkulami. Lewa półkula mózgu to strefa analityczna i krytyczna. W jej granicach odbywa się myślenie logiczne, liczenie, czynności racjonalne i techniczne. Prawa półkula odpowiedzialna jest za funkcje artystyczne naszego mózgu. Wykorzystywana jest podczas wszelkich czynności kreatywnych, wizualnych, muzycznych, symbolicznych.

Stymulacja obu półkul mózgowych zwiększa wydajność mózgu.

Badania dowodzą, że matematycy, inżynierowie posiadają bardziej rozwiniętą lewą półkulę mózgu, natomiast muzycy, malarze, poeci – półkulę prawą. Jednak niezależnie od naszych predyspozycji, od tego, która z półkul jest dominująca, stymulacja obu półkul mózgu jest szczególnie istotna dla jego rozwoju. Dlatego tak efektywne są w tym przypadku mnemotechniki, gdyż angażują one funkcje kreatywne, wizualne, dźwiękowe naszej prawej półkuli z logicznymi i analitycznymi półkuli prawej.

• WYBRANE MNEMOTECHNIKI

Mnemotechnika	Opis
Piktogramy	Metoda kształcąca pamięć, wyobraźnię i kreatywność, polegająca na ilustrowaniu treści piosenek, wierszy, bajek, opowiadań. Uczniowie wykonują schematyczne rysunki, obrazujące tekst do zapamiętania. Podczas zajęć za pomocą tej mnemotechniki dzieci mogą nauczyć się między innymi znaków drogowych. Do wskazanych nazw znaków, dzieci przygotowują ich rysunkowe odpowiedniki.
Wierszyki i rymowanki	Mnemotechnika kształcąca pamięć (głównie słuchową). Może być połączona z ruchem. Polega na uczeniu się przez dzieci tekstów rymowanek, które ułatwiają zapamiętywanie. Im wierszyk lub rymowanka bardziej zabawna i ciekawa, tym lepiej, ponieważ na dłużej pozostanie w pamięci dziecka. Przykładem jest tu rymowanka „Przejście przez jezdnię na drugą stronę, tylko na pasach jest dozwolone”.
Mapy mentalne	Metoda przydatna do porządkowania treści. Polega na umieszczeniu na środku kartki zagadnienia, słowa lub rysunku – klucza, a następnie dołączaniu do niego, w formie rozgałęzień, haseł, słów bądź rysunków bardziej szczegółowych. Dzięki tej mnemotechnice dzieci są w stanie przyswoić w niedługim czasie dużą ilość informacji. Za pomocą tej techniki dzieci uczą się m.in. planet układu słonecznego, dopisując do odpowiednich obrazków ich nazwy.
Łańcuchy skojarzeń	Mnemotechnika angażująca wiele zmysłów. Polega na tworzeniu kolejno własnych skojarzeń, składających się w ciąg przyczynowo – skutkowy. Elementy łańcucha łączą się ze sobą, tworząc opowiadanie lub historyjkę. Ważne, aby historyjka rozwijała wyobraźnię i zawierała sporą dawkę fantazji. Ta mnemotechnika jest wykorzystywana przy istotnej dla dzieci nauce numerów alarmowych do policji, straży pożarnej oraz pogotowia. W jednym z zadań pierwszoklasiści muszą pokolorować pojazdy wspomnianych służb, a następnie połączyć je z prawidłowymi numerami telefonów alarmowych.
Pantomimy	Metoda polegająca na uczeniu się poprzez ruch i zabawę. Szczególnie polecam ją pierwszoklasistom, u których potrzeba ekspresji jest bardzo duża. Metodę tę można wykorzystać do nauki cyfr czy alfabetu (np. zadaniem ucznia jest przedstawienie za pomocą swojego ciała danej cyfry lub litery).
„Haki” pamięciowe	Mnemotechnika polegająca na kojarzeniu cyfr z przedmiotami, przypominającymi je kształtem, np. 1- świeca, 2 - łabędź, 3 - serce, 4 – krzesło i tak dalej.

 

103. ćwiczeń pamięci dla dzieci w wieku
     wczesnoszkolnym oparte na mnemotechnikach

Ćwiczenie	Opis
Głuchy telefon	Zadaniem malucha jest dokładne, głośne powtórzenie zdania, które zostało wypowiedziane szeptem przez rodzica lub inną osobę, uczestniczącą w zabawie. Nauczyciel podczas zabawy może zaproponować, aby dzieci głośno i wyraźnie przekazywały sobie na ucho adres swojej szkoły, by móc bezpiecznie trafić do niej z każdego miejsca.
„Jedziemy na wycieczkę i zabieramy…”	Zabawa polega na tym, że każdy z uczestników po kolei wypowiada pierwszą sekwencję zdania, dodając do niej nazwę przedmiotu, który zabiera na wycieczkę. Należy przy tym jednak uwzględnić słowa dodane przez poprzedników. Zabawa wymaga od dziecka koncentracji i skupienia uwagi na tym, co mówią poprzednicy.
Układanie zdań	Zadaniem dziecka jest ułożenie zdania, w którym wszystkie wyrazy rozpoczynają się tą samą głoską, np. „Policjant pomógł przedszkolakom prawidłowo przejść po pasach ”.
Memo	Tradycyjna gra polegająca na łączeniu obrazków w pary. Trudność polega na tym, że wszystkie obrazki leżą odwrócone na stole tak, że widzimy jednakowe kartoniki.
Skojarzenia	Gra polega na dobieraniu w pary obrazków, które do siebie pasują lub wyszukiwaniu w zbiorze obrazka, który nie pasuje do pozostałych. Gra rozwija pamięć, koncentrację, spostrzegawczość i logiczne myślenie. Np. skojarzenia, które przedmioty mogą być dla nich niebezpieczne (np. nożyczki są ostre i dzieci muszą posługiwać się nimi ostrożnie).
Zagadki, rebusy, łamigłówki	Rozwijają pamięć dziecka, abstrakcyjne kształcą zdolność logicznego i abstrakcyjnego myślenia. Dodatkowo wzbogacają zasób słownictwa. Najlepsze są zadania typu „znajdź różnicę”, „labirynt” czy „brakująca litera”, które wymagają od dzieci koncentracji, skupienia i wytrwałości.
Rymowanki	Nauka krótkich rymowanych wierszyków, które pomagają stymulować pamięć i pozwalają ćwiczyć inne umiejętności przydatne w życiu dziecka, np. „Są na ulicy takie światełka, ten zna je dobrze, kto na nie zerka…”).
Zabawa wyrazami	Ćwiczenie polega na tworzeniu z liter podanego wyrazu innych słów (np. ekran – kran; koszule – kosz, ule; ulica – ul, cal, sygnalizator – tor, zator, gala). Zabawa rozwija pamięć i świadomość językową dziecka. Poza tym wzbogaca zasób jego słownictwa, zarówno czynnego, jak i biernego.

 

• Mnemotechniki dla uczniów klas starszych

AKRONIMY- słowa utworzone z pierwszych liter wyrazów wchodzących w skład całej grupy np.PKO, NBP, PWN. Najbardziej wskazane do zapamiętywania obiektów konkretnych i zbliżonych do siebie. Ich odmianą są twórcze zdania- ułożenie zdania z pierwszych liter wyrazów do zapamiętania np. Moja wiecznie zapracowana mama jutro sama usmaży nam placki – to kolejność planet Układu Słonecznego: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton.

AKROSTYCHY- przeciwieństwo akronimów. Tworzenie zdań, z których pierwsze litery składają się na wyraz do zapamiętania np. Sam teraz rozluźniam ekstremalne spięcie = STRES.

RYMONIMY- krótkie rymowane wierszyki ułatwiające zapamiętywanie informacji np. –uje, się nie kreskuje.

SYSTEM ŁĄCZENIA PARAMI- łączenie przedmiotów z listy pierwszego z drugim, drugiego z trzecim, trzeciego z czwartym itd. W wyobraźni łączymy je, stosując podane wcześniej techniki wyobrażeniowe. Np. trawa, nóż, pies, klamka. Wyobrażam sobie trawę, której źdźbłami są maleńkie noże (dotykam ich i czuję ukłucia), na pastwisku pasie się pies wielkości krowy (czuję zapach trawy), widzę drzwi, które mają klamkę w kształcie psa (słyszę, jak szczeka). Najlepiej by wyobrażenia były niezwykłe, śmieszne, karykaturalne i rozbudzały zmysły. System nadaje się do obiektów konkretnych. Jeśli ma być to pamiętane dłuższy czas, to trzeba powtarzać.

MNEMONICZNE HISTORYJKI- w wyobraźni tworzy się śmieszne i przerysowane sceny. Np. dziewczyna, drzewo, parasol, długopis. Idąc przez park, ujrzałem chodząca na czworakach dziewczynę, która na mój widok wspięła się na drzewo, które za koronę miało czerwony parasol. Bardzo dobrze, bo właśnie zaczął padać deszcz z maleńkich długopisów. Przy dłuższym czasie pamiętania należy je powtarzać.

 

 SYSTEM ZACZEPIANIA- umysłowe kołki- słowa służą zaczepianiu nowej informacji. System ten ma kilka wariantów: * rysunkowy system cyfr- każda cyfra ma swój odpowiednik rysunkowy, następnie do niego dodajemy wyraz, który mamy zapamiętać i tworzymy wyobrażenie. Oto odpowiedniki cyfr: 1 świeczka 2 łabędź 3 piersi 4 żaglówka 5 haczyk na ryby 6 trąba słonia 7 kosa 8 bałwan 9 słuchawka telefoniczna 10 plecak ze stelażem Można stworzyć własne skojarzenia. Teraz robimy listę przedmiotów do zapamiętania np. 1.telewizor, 2.dyliżans, 3.cukierek. Na ogromnej niebieskiej świecy stoi telewizor, której ekran rozświetla jej płomień (widzę jasność, czuję zapach świecy). Ozdobny dyliżans (widzę go) ciągną dwa ogromne łabędzie. Półnaga tancerka brzucha (słyszę muzykę) ma biustonosz z papierków od cukierków. * rymowany system cyfr- do cyfr- kołków przyporządkowane są rymowane słowa: jeden eden dwa drwa trzy mży cztery siekiery pięć rtęć sześć jeść siedem tandem osiem prosię dziewięć pieczęć dziesięć jesień Metoda działa jak poprzednia. * system alfabetyczny- ma 27 słów- kołków odpowiadających kolejnym literom alfabetu, które rozpoczynają się od tych liter np. a- agrafka, b- bez, c- cel. System działa jak poprzednie. *system umieszczania- rolę kołków pamięci pełnią wyobrażenia miejsc lub przedmiotów związanych z konkretnym miejscem. To tak jakby6 np. przechodziło się przez dom i w każdym z pokoi umieszczało znaczące słowa czy idee w każdym z pomieszczeń. Ważne: nie powielać przedmiotów, niech będą duże, ruch w jednym kierunku, odległość między pomieszczeniami lub przedmiotami. * spółgłoskowy system cyfr oraz system główny- służą zapamiętywaniu długich ciągów cyfr. Każda cyfra od 0 do 9 ma dołączoną spółgłoskę. Zamiast cyfr np. numerze telefonu zapamiętuje się te spółgłoski. Można wstawiać samogłoski pomiędzy i powstaną zdania. W systemie głównym do cyfr od 1 do 10 dołącz się jakiś wyraz. Trzeba zapamiętać te wyrazy. Potem gdy zapamiętujemy długie ciągi cyfr, to tworzymy barwne historie, tworząc kombinacje tych wyrazów. Techniki zwiększające skuteczność uczenia się.

 

 SZYBKIE CZYTANIE - przed czytaniem przejrzyj materiał, przeczytaj nagłówki, tytuły rozdziałów, tabel, wykresów, ilustracje, aby uchwycić ogólny sens materiału, - postaw pytania dotyczące tekstu lub zapoznaj się z nimi, jeśli są na końcu rozdziału, - czytając tekst, stosuj system umieszczania w kolejnych pomieszczeniach dla rozdziałów i istotnych idei, które są w rozdziałach jako lokalizację przedmiotów w pomieszczeniach, dobrze jest oddzielić zakładkami części do przerobienia, - zawsze zaczynaj od spisu treści oraz podsumowań, - należy omijać wyjątkowo trudne akapity (zawsze można do nich wrócić przy powtarzaniu, a wtedy ogólna treść pomoże zrozumieć te trudną), - jeśli to możliwe rób notatki i pokreślenia w książce, - czytając ponownie, twórz mind- mapy, - dokonaj dwóch powtórek- wyobrażeniowej i z mind- mapu; jeśli materiał jest szczególnie trudny, należy kilkakrotnie przejrzeć tekst, - rób przypomnienia: pierwszego dnia 3 razy, drugiego dwa razy, po kilku dniach i po tygodniu po jednym razie, - podstawą szybkiego czytania jest zminimalizowanie liczby zatrzymań wzroku w wersie (chodzi o to, by jak największą liczbę wyrazów ogarnąć wzrokiem, bo mózg lepiej ogarnia i zapamiętuje całości)- ułatwia to praca z metronomem narzucającym tempo czytania oraz pokazywanie wskaźnikiem kolejnego przeskoku wzroku; oraz minimalizowanie liczby powrotów do tekstu i zmniejszenie czasu trwania zatrzymania wzroku. Szybkie czytanie jest skuteczne, możliwe i zwiększa zapamiętywanie, co dowodzą badania. Aby je osiągnąć, należy systematycznie ćwiczyć i wierzyć, że się uda!

 

TWORZENIE MAP MYŚLI (MIND- MAPS) Zalety: - istota zagadnienia przedstawiona jest jaśniej i precyzyjniej, - wyraźnie widać, co jest bardziej a co mniej ważne, - to, co blisko siebie wskazuje na treściowy związek z sobą, - powtórki materiału są szybsze, - dzięki tej strukturze można bez problemu coś dodać do mapy, - każda mapa jest unikalna, co pomaga w zapamiętywaniu, - robienie notatek jest twórcze- aktywizujemy prawą półkulę mózgu. Zasady sporządzania: 1. w centrum umieszczamy kolorowy rysunek, który określa sedno problemu 2. im więcej rysunków tym lepiej 3. piszemy drukowanymi literami 4. słowa piszemy wzdłuż linii, linie podporządkowane łączą się 5. na każdej linii tylko jedno słowo 6. używamy wielu kolorów 7. mapa nie jest planowana- to skojarzenia! Rozbudowanie map myśli: - strzałki- dla związków z różnymi miejscami mapy, - znaki- dla podkreślenia itp., np. !, ?, {, - figury geometryczne- podkreślają obszary o podobnej tematyce, - bryły geometryczne- oznaczają, że treść jest bardziej rozległa niż ta na mapie, - rysunki- twórcze podejście do tematu, - kolor- jak wyżej, może też coś podkreślać, oddzielać itp.

 

3 mnemotechniki pomagające w nauce słownictwa języka obcego

Mnemotechnik można użyć w każdej sytuacji – do zapamiętania numeru telefonu czy listy zakupów, do nauki fizyki, matematyki i innych przedmiotów szkolnych oraz przy nauce języków obcych. Zarówno nauka słownictwa, jak i gramatyki będzie ciekawsza i łatwiejsza, jeśli użyjemy technik wspomagania pamięci.

1. Akronimy i akrostychy

Jedna z najprostszych mnemotechnik to użycie akronimów i akrostych. Zapisujemy w pionie jakieś słowo związane z tematem i w poziomie tworzymy słowo, które nie tylko kojarzy nam się z tematem, lecz również zaczyna się na konkretną literę. Jest to świetny sposób nie tylko na naukę, lecz także powtórkę słownictwa. W przypadku poszukiwań słów zaczynających się daną literą może być potrzebny słownik, co oznacza świetne ćwiczenie dla tych, którzy nie są zbyt wprawieni w korzystaniu z tradycyjnego, książkowego słownika.

 

2. Metoda łańcuchowa

Jeśli chcesz zapamiętać elementy, np. słówka czy listę zakupów w ustalonej kolejności możesz użyć metody łańcuchowej. Najlepiej sprawdza się ona przy dość krótkich listach (10 -20 pozycji). Istotą tej techniki jest stworzenie skojarzeń między poszczególnymi słowami. Załóżmy, że mamy do zapamiętania nazwy owoców: apple, banana, pear, grapes, peach, watermelon, orange, strawberry, cherry, kiwi. Pierwsze słowo (apple) kojarzymy z kolejnym (banana), drugi wyraz (banana) kojarzymy z trzecim (pear), trzeci (pear) z czwartym (grapes) i tak dalej.

Wychodzi z tego łańcuch:

apple-banana-pear-grapes-peach-watermelon-orange-strawberry-cherry-kiwi.

Aby zapamiętać słowa z listy w danej kolejności musimy wymyślić historyjkę, która połączy nam wszystkie poszczególne wyrazy. Jeśli dodamy do tego elementy wyolbrzymienia, ruch, kolory i dużą dawkę wyobraźni, z pewnością będzie nam łatwiej.

Historyjka może wyglądać na przykład tak:

Dawno, dawno temu wielkie, żółte jabłko (apple) z ogromnymi, czerwonymi zębami szło sobie po niebieskich obłoczkach i wesoło podskakiwało. Nagle – bum! Jabłko się potknęło! Leży jak sierota i patrzy dookoła. Gdzieś przed nim turla się pomarańczowy, brokatowy banan (banana). Jabłko wstaje, rozmasowuje kolano i idzie dalej. Mija po drodze tańczącą czerwoną gruszkę (pear) z długimi warkoczami, przechodzi obok śpiewających białych winogron (grapes) i wspina się po ogromnej brzoskwini (peach)…

Każdy z nas myśli inaczej, więc nie bój się wymyślać czegoś, co może wydawać ci się głupie. Właściwie można stwierdzić, że im głupsze, tym lepsze – na dłużej pozostanie w pamięci. To, co było przed gruszką? Po czym szło jabłuszko?

3. Mapy myśli

Jedna z moich ulubionych mnemotechnik – daje ogromne pole do popisu i wyobraźni. Na środku umieszczamy myśl przewodnią całej mapy i od niej rysujemy kolorowe strzałki podpisane kolejnym hasłem. Dodatkowo rysujemy obrazki, symbole i własne oznaczenia, które pomogą nam przywołać daną informacją już przy pierwszym rzucie okiem na naszą mapę.

Rysujemy w poziomie na białym papierze (im większy rozmiar, tym lepiej) używając kolorów i świetnie się przy tym bawiąc. Dodatkowo dodajemy ruch – wymyślamy historyjki i opowiadamy je na głos. Im więcej zmysłów zaangażujemy tym większa szansa powodzenia misji „zapamiętaj”. Przykład widzicie na zdjęciu głównym.

Do każdej z mnemotechnik najlepiej dodać obrazy, ruch, kolory. Słowem – używamy wyobraźni! Im więcej się dzieje, tym lepiej dla nas, ponieważ lepiej zapamiętamy to, czego się uczymy.

Źródła:

1. Tekst Małgorzaty Jabłońskiej. Na podstawie materiał prasowy programu edukacyjnego „Klub Bezpiecznego Puchatka”.
2. http://www.mnemotechnika.com/
3. http://www.zafascynowanazyciem.pl/mnemotechniki-w-nauce-jezyka-angielskiego/

Kary i nagrody

 

Kary i nagrody to powszechnie stosowane metody wychowawcze. Nie zawsze jednak wiemy, kiedy i jak nagradzać i karać nasze dzieci, aby nasze oddziaływania wychowawcze przynosiły oczekiwany skutek. Każde dziecko jest indywidualną jednostką i to, co działa na jedno, może okazać się zupełnie nieskuteczne w przypadku innego. Na rodzaj i skuteczność oddziaływań wychowawczych rodziców mają wpływ rozmaite czynniki, m.in.

• wrodzone cechy dziecka, np. temperament
• stan zdrowia dziecka
• temperament i osobowość rodzica
• doświadczenia rodzica z okresu własnego dzieciństwa
• postawy rodzicielskie prezentowane przez rodzica
• konsekwencja bądź jej brak w egzekwowaniu od dziecka wymagań
• rodzaj stosowanych nagród i kar

 

Karanie powinno być stosowane wtedy, jeżeli nie pomaga prośba, perswazja, upomnienie, czy polecenie. Kara jest naprawdę skuteczna tylko wówczas, jeżeli dziecko rozumie, za co i dlaczego zostało ukarane. W związku z tym powinna być ona dostosowana do wieku, okoliczności, rodzaju przewinienia i indywidualnej wrażliwości dziecka. Np. bardzo wrażliwemu dziecku często wystarczy upomnienie, zmartwienie rodzica, zwrócenie uwagi, rozmowa i wytłumaczenie, na czym polega niewłaściwość jego zachowania. Kara powinna uczyć dziecko odpowiedzialności za swoje postępowanie, a także wywołać chęć zmiany dotychczasowego zachowania się.

 

Warunki skuteczności kary:

• powinna być ona adekwatna do winy i sprawiedliwa (nie można np. karać dziecka za coś, co zrobiło niechcący lub dawać surowej kary za drobne przewinienie)
• powinna być stosowana konsekwentnie
• powinna uwzględniać okoliczności, wiek dziecka, motywy jego czynu
• powinna następować bezpośrednio po przewinieniu
• powinna być dla dziecka zrozumiała - należy mu wytłumaczyć, dlaczego zostało ukarane

 

KARY FIZYCZNE I AGRESJA WERBALNA (KRZYK, WYZWISKA, STRASZENIE)

NIOSĄ ZA SOBĄ WIELE NEGATYWNYCH KONSEKWENCJI, STOSOWANIE ICH TO POWAŻNY BŁĄD WYCHOWAWCZY

 

PAMIĘTAJMY, ŻE CZĘSTE STOSOWANIE KAR NIE DAJE POZYTYWNYCH REZULTATÓW – PODSTAWĄ NASZYCH ODDZIAŁYWAŃ NA DZIECKO POWINNY BYĆ PRZEDE WSZYSTKIM NAGRODY, POCHWAŁY

 

Nagradzanie dziecka ma na celu zachęcanie go do właściwego postępowania, podtrzymuje i utrwala pozytywne cechy i zachowania dziecka. Dziecko, które jest nagradzane, nabiera wiary w siebie, zaufania do swoich możliwości, czuje, że jest kochane i akceptowane przez rodziców. Poza tym otrzymywanie nagród jest dla dziecka źródłem pozytywnych uczuć, radości, dobrego samopoczucia. Dzięki nagradzaniu umacniają się więzi emocjonalne między dzieckiem a osobami nagradzającymi.

Nagrody powinny być związane z tym, co dziecko lubi, co sprawia mu przyjemność. Nagradzać dzieci trzeba nie tylko za to, co zrobiły dobrze, ale również za powstrzymanie się od złego zachowania. Im młodsze dziecko, tym nagrody powinny być bardziej konkretne, jednak z wiekiem powinno się raczej zastępować nagrody rzeczowe pochwałami, akceptacją - słownym wyrażaniem naszej aprobaty i zadowolenia z zachowania dziecka.
Dziecko powinno wiedzieć, za co i dlaczego dostaje nagrodę, powinno też na nią zapracować. Nadmierna ilość nagród uzyskiwanych bez odpowiedniego uzasadnienia i bez wysiłku ze strony dziecka powoduje, że ich wartość maleje, a nagradzanie przestaje być skuteczne.

 

Dobra pochwała jest:

• prawdziwa – czyli sam w nią wierzysz
• pozytywna – bez krytyki
• przekonywująca – czyli chwalony w nią uwierzy
• poważna – bez żartu i ironii
• pokazująca, co konkretnie nam się podobało

 

Kiedy chwalimy, unikajmy:

• „zakazanych” słów i zwrotów – np. tym razem, w końcu, wreszcie, prawie, jak chcesz, to potrafisz,
• ukrytej krytyki – tak, ale…(np. „Napisałeś ładne wypracowanie, ale Twoje pismo jest straszne”.)
• „nie” w pochwale –(np. „Nie spóźniłeś się dzisiaj na lekcję”, „Nie pobiłaś się z siostrą”) pochwała ma mówić o tym, co zrobiliśmy dobrze (lepiej powiedzieć „Przyszedłeś punktualnie na moją lekcję”, „Bawiłaś się zgodnie z siostrą”)
• przysłówków i przymiotników, bo są oceną, którą można podważyć

 Pochwała opisowa:

Przykłady:

• Pamiętałeś o wyniesieniu śmieci (opis), cieszę się (uczucia), że jesteś obowiązkowy (nazwa cechy, którą dziecko się wykazało).
• Posprzątałaś całą łazienkę (opis)– to się nazywa pracowitość (cecha)– sprawiłaś mi tym wielką przyjemność(uczucia).
• Wróciłeś z dyskoteki o ustalonej porze (opis) – cieszę się(uczucia), że jesteś słowny – można na tobie polegać (cecha).

 

Kara czy nagroda jako skuteczna metoda wychowawcza? Liczne badania psychologów wykazały, że nagroda jest skuteczniejszym od kary środkiem wychowawczym.
Słuszniej jest wzmacniać, czyli utrwalać za pomocą nagród reakcje pozytywne, pożądane wychowawczo, niż upamiętniać za pomocą kary reakcje nieprawidłowe. Stwierdzono również, że skuteczność kary wzrasta, gdy dołącza się do niej uzasadnienie jej zastosowania, tzn. gdy ukazuje się dziecku wartość, której służy.

Pamiętajmy, że w wychowaniu dziecka powinno się bazować przede wszystkim na nagradzaniu, wzmacnianiu tych zachowań, na których nam zależy – nagród powinno być zawsze więcej, niż kar. Powinniśmy być także konsekwentni w dawaniu jednych i drugich.

Bibliografia
W. Okoń: Słownik pedagogiczny. PWN, Warszawa, 1981.
J. Maciaszek: Nagroda i kara w wychowaniu. IW CRZZ, Warszawa, 1975.
I. Jundziłł; Nagrody i kary w wychowaniu. NK, Warszawa, 1986.
M. Ziemska; postawy rodzicielskie. WP, Warszawa, 1973.

http://www.pppboleslawiec.pl/index.php/materialy/artykuly/54-kary-i-nagrody-w-wychowaniu

(na podstawie opracowania : Joanna Białogłowy - psycholog; PPP w Skierniewicach)

https://szkolnictwo.pl/index.php?id=PU5350

    Porady dla rodziców dziecka z ADHD

Zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi, ADHD, stanowi rozwojowe zaburzenie samokontroli. Jest to zaburzenie, rzeczywisty problem, a często nawet poważna przeszkoda, która może uprzykrzyć życie i zszargać nerwy całej rodzinie i otoczeniu dziecka. Warto pamiętać, że zachowanie dziecka nadpobudliwego, jemu samemu sprawia poważne problemy w podejmowaniu prawidłowych relacji międzyludzkich i funkcjonowaniu w środowisku. Pomocą dla dziecka z ADHD jest budowanie mu stałej struktury dnia oraz ograniczenie przestrzeni, w której może bezpiecznie się poruszać. Taka struktura odnosi się do wielu warstw życia dziecka. Dziecko potrzebuje wskazówek, pozwalających mu odnajdywać właściwą ścieżkę oraz spójnego systemu norm i zasad. Potrzebuje stałych i niezmiennych elementów dnia, bo bez nich jego aktywność przypomina zupełny chaos. Aby dzieci nadpobudliwe były szczęśliwsze i zdrowsze, trzeba im zapewnić środowisko, w którym panuje porządek i stabilizacja. Jak mają to zrobić rodzice?

Oto 10 wskazówek:

1. Należy uprościć styl życia poprzez wprowadzenie ustalonego - choć nie sztywnego - planu zajęć, który da dzieciom poczucie stabilizacji. Chodzi o przestrzeganie pewnego porządku. Plan dnia upraszcza styl życia i pomaga dziecku poradzić sobie z codziennymi obowiązkami. W planie powinny znaleźć się zarówno obowiązki, jak i przyjemności. Plan najlepiej jest przygotować wspólnie - wtedy dziecko ma wrażenie, że ma wpływ na to co robi w ciągu dnia. Łatwiej się też do niego przystosowuje i chętniej przestrzega tego, co zostało ustalone.
2. Ograniczyć dopływ bodźców zewnętrznych, gdyż ich nadmiar oddziałuje szkodliwie. Ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w domu był spokój. Należy unikać puszczania głośnej muzyki, zapraszania często i wielu gości naraz, trzeba ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem. Trzeba dbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności. Kiedy je, niech nie ogląda telewizji. Kiedy rysuje, niech nie je itd.
3. Dziecko z ADHD musi otrzymywać krótkie, klarowne i wyraźne komunikaty np. zamiast ,,znowu wróciłeś z boiska w zabłoconych butach i brudzisz podłogę" rodzic powinien powiedzieć: "zdejmij buty" i upewnić się czy dziecko usłyszało. To, co mówi się do dziecka z ADHD musi być jak najbardziej konkretne. Zamiast ogólnego: „ale bałagan, znów nie posprzątałeś pokoju '', trzeba powiedzieć raczej: „pościel łóżko'', „odkurz”. Ważne jest, aby nie dawać dziecku zbyt dużo możliwości wyboru, tylko jasno precyzować swoje polecenia..
4. Każde dziecko w wieku szkolnym, a szczególnie nadpobudliwe, powinno mieć wygodne i ciche miejsce do nauki i pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Najlepszy będzie jasny blat, lampa i dwa pojemniki: na kredki i na długopisy. Miejsce do pracy powinno być widne, bez zbędnych, rozpraszających uwagę przedmiotów. Myślę tu o tzw. „pustym biurku”.
5. Rodzic powinien wyznaczyć godzinę odrabiania lekcji. Jeśli nie może to być konkretna godzina, to powinien to być jakiś umowny sygnał np. zawsze siadamy do lekcji, gdy zjemy obiad. Wyznaczony moment odrabiania lekcji nie powinien być odkładany na później, odwlekany w czasie. Wszelkie przyjemności, od których dziecku trudno jest się oderwać są planowane na „po odrobieniu lekcji”. To rodzic powinien pamiętać i dopilnować, że zbliża się moment odrabiania lekcji. Można przypomnieć dziecku, że za kilka minut siadamy do lekcji. Gdy dziecku trudno jest dotrzymać godziny siadania do lekcji wprowadzamy tutaj nagrodę za przyjście na czas. Rodzic przegląda zeszyty i ćwiczenia razem z dzieckiem, ustalają, co jest zadane. Zaczynamy od czegoś łatwego, ponieważ jest nam potrzebny sukces. Należy pamiętać o zasadzie „Spróbuj, a jeśli sobie nie poradzisz, przyjdź do mnie, a ja Ci pomogę". W pracy z dzieckiem należy za nim „podążać", a nie wyręczać je i myśleć za nie. Rola dorosłego w czasie odrabiania lekcji to rola „pomocnika", a nie „podpowiadacza" - stąd w pracy z dzieckiem należy używać stwierdzeń „wpisz", „policz", „uzupełnij", „przeczytaj”, a nie gotowych odpowiedzi. Można motywować dziecko do pracy nagrodami np. „Pomogę ci spakować plecak do szkoły, ale jeśli zrobisz to sam, to możesz dodatkowo, dłużej o 10 minut posiedzieć przy komputerze. Jeśli w plecaku znajdzie się wszystko, co potrzeba - dostaniesz kolejne 10 minut". Pracujemy etapami, do momentu, gdy dziecko potrafi się skoncentrować. W momencie, gdy przestaje w ogóle pracować robimy kilkuminutową przerwę. Obowiązkowo kończymy odrabianie lekcji spakowaniem rzeczy na następny dzień.
6. Ważną rzeczą jest unikanie agresji słownej i fizycznej. Jest to kluczowa wskazówka. Tego typu sytuacje mogą jedynie dodatkowo pobudzić dziecko oraz wywołać nerwowe tiki. Rodzice powinni pamiętać o zasadzie: „Nie pozwól dziecku się zdominować”. Dlatego też do wychowania dzieci z ADHD jest potrzebne opanowanie, spokój, nieraz anielska cierpliwość oraz niezwykła mądrość, której rodzice niejednokrotnie muszą się nauczyć.
7. Rodzice powinni organizować zabawy i wolny czas dziecka według ściśle ustalonych reguł. Pozwoli to na zaspokojenie potrzeby ruchu, a jednocześnie wdroży dziecko do zajęć wymagających spokoju i skupienia (dzięki temu dziecko z jednej strony rozładuje nadmiar energii, z drugiej natomiast uczy się koncentrować uwagę). Zabawy ruchowe powinny być przeplatane zabawami cichymi (lepienie z plasteliny, malowanie, kolorowanie, słuchanie muzyki relaksacyjnej itd.). Zabawy należy też ograniczać czasowo. Rodzice grając z dzieckiem nadpobudliwym, przegrywają, a tym samym pokazują jak prawidłowo reagować na przegraną, na porażkę.
8. W życiu rodziny dziecka z ADHD potrzebna jest rutyna, stała pora wstawania, podawania posiłków, wykonywania poszczególnych obowiązków i kładzenia się spać. Posiłki powinny być też wartościowe w składniki odżywcze (zaleca się ograniczenie spożywania produktów powodujących wahania poziomu cukru we krwi – potęgują one rozdrażnienie). Systematyczny tryb funkcjonowania domu daje poczucie bezpieczeństwa i stałości, którego dziecko tak bardzo potrzebuje.
9. Rolą rodziców jest pozytywne wzmacnianie dziecka, szczególnie w obecności osób trzecich. Polega to na chwaleniu, podkreślaniu u dziecka jego mocnych stron, nagradzanie za drobne sukcesy. Jak nagradzać dobre postępowanie? Można stosować pochwałę - słowa uznania za dobrze wykonaną pracę lub właściwe zachowanie, wypowiedziane życzliwym tonem, potwierdzone przytuleniem i serdecznym wyrazem twarzy. Można wprowadzić tabliczkę znajdującą się w widocznym miejscu, na której umieszcza się nalepki lub rysuje znaczki, aby zachęcić dziecko do dobrego zachowania. Innym sposobem wzmacniania pozytywnego jest sporządzenie listy tzw. dobrych czynów opisującej sukcesy dziecka lub wprowadzenie barometru zachowania - gdy dziecko zrobi coś dobrego, do słoika wrzuca się cukierki lub ziarnka fasoli - w zależności od wieku dziecka. Określona liczba cukierków, ziarenek upoważnia do nagrody.
10. Jeśli lekarz zdecyduje, aby podawać leki, nie trzeba się tego bać. Są leki, które pomagają dziecku się wyciszyć, ale nie uzależniają i mają niewiele działań ubocznych (np. metylfenidat). Jeżeli dziecko jest bardzo nadpobudliwe, to leki bywają niezbędne, ale i skuteczne - nie usuwają wprawdzie przyczyny zaburzenia, ale zmniejszają nasilenie objawów.
Wychowanie dziecka z ADHD to wyzwanie nawet dla najbardziej cierpliwych rodziców. Jednak dzięki zastosowaniu się do powyższych wskazówek, można znacznie ułatwić ten proces. Najważniejsze są konsekwencja i wsparcie. Dzieci muszą czuć, że są w pełni akceptowane przez rodziców – wówczas łatwiej jest im zaakceptować siebie i zrozumieć ADHD .

Żródła:
http://mowimyjak.se.pl; www.mowimyjak.se.pl; www.polki.pl; www.adhd-dziecko.pl; www.edziecko.pl; https://portal.abczdrowie.pl; https://www.dziecirosna.pl;
Daniel G. Amen: Z ADHD można wygrać, Medium, Łódź 2010
Fintan J. O Regan: ADHD, Liber, Poznań 2005
Russell A. Barkley: ADHD podjąć wyzwanie Kompletny przewodnik dla rodziców, ZYSK I S-KA, Poznań 2000
Wolańczyk T., Kołakowski A., Skotnicka M. :Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci, BiFolium,

Bariery w komunikacji międzyludzkiej

 

„Każdy z nas doświadcza pewnych trudności w porozumiewaniu się z innymi osobami. Dla niektórych są to trudności niezbyt wielkie i dotyczą kontaktów z określonymi tylko ludźmi. Bywa jednak i tak, że ktoś przeżywa poważne trudności w porozumiewaniu się niemal ze wszystkimi. W takiej sytuacji życie staje się bolesne i pełne nieporozumień. Prowadzi to do konfliktów oraz rosnącej agresji lub izolacji danego człowieka.”
(Ks. M. Dziewiecki „Psychologia porozumiewania się” 2000) 

 

Bariery komunikacyjne to przeszkody, które mogą doprowadzić do całkowitego braku zrozumienia albo zniekształcania przekazu i w konsekwencji do nieodpowiedniej jego interpretacji. Bariery komunikacyjne to wszystko to, co zakłóca efektywne porozumienie pomiędzy nadawcą a odbiorcą komunikatu. Mogą wynikać zarówno z błędów popełnionych przez jedną jak i drugą stronę w komunikacji.

 

Klasyfikacja barier według amerykańskiego psychologa Thomasa Gordona, trzy kategorie błędów komunikacyjnych:

 

Osądzanie	Dawanie rozwiązań	Unikanie udziału w troskach
Krytykowanie	Rozkazywanie	Odwracanie uwagi
Wyzywanie	Grożenie	Logiczne argumentowanie
Stawianie diagnozy	Moralizowanie	Uspokajanie
Chwalenie + ocenianie	Stawianie niewłaściwych pytań
	Doradzanie

Błędy, które często - choć zwykle nieświadomie – popełniamy, mają ogromny wpływ na naszą komunikację w codziennym życiu. Aby komunikacja interpersonalna była poprawna należy zdawać sobie sprawę z istnienia owych barier i błędów. Oto najczęstsze bariery komunikacyjne i sposób radzenia sobie z nimi:

I. RÓŻNICE JĘZYKOWE - słysząc obcy język, nie jesteśmy w stanie zrozumieć skierowanych do nas komunikatów, ponieważ posługiwanie się tym samym językiem jest absolutnie niezbędne do tego, aby powstała skuteczna komunikacja interpersonalna. Problemem może być tu również posługiwanie się żargonem czy regionalizmem (np. starsza osoba będzie miała problem ze zrozumieniem nastolatka).

Jak pokonać tę barierę? Oczywiście mówiąc w tym samym języku, a także stosując prosty język, a w razie potrzeby, wyjaśniając niezrozumiałe słowa czy sformułowania.

II. SZUMY KOMUNIKACYJNE – wszelkie czynniki, które mają wpływ na zrozumienie komunikatu (np. hałas, jak i zaburzenia mowy).

Jak pokonać tę barierę? Pozbywając się źródła szumu (np. zamykając okno w pomieszczeniu, gdy hałas dobiega z zewnątrz) albo eliminując wady wymowy, np. poprzez wizyty
u logopedy.

III. ODMIENNE POSTRZEGANIE RZECZYWISTOŚCI - każdy z nas ma różne doświadczenia, zasady i poziomy wiedzy w różnych dziedzinach, co może wpływać na skuteczność komunikacji, ponieważ inaczej rozumiemy konkretne komunikaty i w związku z tym nie jesteśmy w stanie dojść do porozumienia.

Jak pokonać tę barierę? Należy lepiej poznać rozmówcę, postawić się w jego sytuacji albo – w razie potrzeby – wytłumaczyć mu komunikat innymi słowami.

IV. NIESPÓJNOŚĆ KOMUNIKATÓW WERBALNYCH (słowa) I NIEWERBALNYCH (gestykulacja, mimika, kontakt fizyczny, pozycja ciała, tonacja głosu, dystans między rozmówcami, kontakt wzrokowy)  - jeżeli to, co mówimy, nie pasuje do tego, jak się zachowujemy albo wyglądamy, może dojść do problemów komunikacyjnych.

Jak pokonać tę barierę? Dostosowując komunikaty werbalne do niewerbalnych. Często niezbędna jest tutaj wiedza odnośnie do tego, jak zachowywać się w danej sytuacji.

V. NADMIAR EMOCJI - emocje bardzo często są złym doradcą, a ich nadmiar może spowodować problemy z komunikacją międzyludzką. Gniew, złość, zazdrość, zawiść, a nawet nadmierna radość czy euforia, uniemożliwią często przekazywanie racjonalnych komunikatów.

Jak pokonać tę barierę? Opanowując emocje. Zarówno te negatywne, jak i pozytywne. Niezbędne mogą okazać się też zrozumienie własnych emocji oraz umiejętność odczytania emocji rozmówcy. W ten sposób łatwiej będzie przekazać odpowiedni komunikat.

VI. NADMIAR INFORMACJI - kiedy informacji jest zbyt dużo, może dojść do braku zrozumienia komunikatu. Zbyt wiele komunikatów zlewa się w jeden, a odbiorca zapamiętuje tylko niektóre informacje.

Jak pokonać tę barierę? Dbając o odpowiednie dozowanie informacji, przekazywanie komunikatów powoli i oddzielnie. Warto też pytać odbiorcę, czy wszystko zrozumiał i zapamiętał, a jeżeli tak się nie stało, należy powtórzyć daną informację.

VII. BRAK ZAUFANIA - w wyniku doświadczeń pozyskanych z wcześniejszych kontaktów bądź błędów postrzegania nie zawsze ufamy osobie, z którą rozmawiamy. Odbiorca zamiast skupić się na tym, co mówi do niego rozmówca, będzie dążył do jak najszybszego zakończenia dialogu.

Jak pokonać tę barierę? Opierając się wyłącznie na faktach i lepiej poznając rozmówcę – często pierwsze wrażenie okazuje się mylne.

VIII.  STEREOTYPY - krzywdzące stereotypy na temat danej społeczności, narodowości czy konkretnej osoby powodują, że człowiek nie jest w stanie nawiązać z drugą stroną skutecznej, równorzędnej komunikacji. Dochodzi do umniejszania rozmówcy, bagatelizowania jego słów, a nawet obrażania.

Jak pokonać tę barierę? Przede wszystkim unikając oceniania. A tak jak w przypadku braku zaufania, kierując się wyłącznie faktami.

10 zasad dobrej komunikacji interpersonalnej:

1. NIE OCENIAJ

2. NIE BÓJ SIĘ MÓWIĆ O SOBIE

3. TWÓRZ ATMOSFERĘ ZAUFANIA

4. BĄDŹ SPONTANICZNY

5. PRÓBUJ ROZWIĄZAĆ PROBLEM

6. BĄDŹ EMPATYCZNY

7. NIE WYWYŻSZAJ SIĘ

8. UTRZYMUJ KONTAKT WZROKOWY

9. MÓW WYRAŹNIE

10. NAUCZ SIĘ SŁUCHAĆ

Źródła:

https://mtc.pl/bariery-komunikacyjne/

https://mtc.pl/komunikacja-interpersonalna/

1.Nęcki Z. -  „Komunikowanie interpersonalne”, Poznań 1992
2.Ks. M. Dziewiecki  - „Psychologia porozumiewania się”,

STYLE WYCHOWANIA I POSTAWY RODZICIELSKIE

Rodzina to pierwsza grupa społeczna, w której przebywa dziecko. Oddziaływanie rodziny na dziecko odbywa się od momentu jego przyjścia na świat, a wychowanie jest jedną z podstawowych funkcji rodziny. Jest to proces skomplikowany, długotrwały i permanentny.
Styl wychowania jest charakterystyczny dla każdej rodziny i jest jakby zbiorem stosowanych przez wszystkich członków rodziny określonych metod i technik wychowawczych. W literaturze fachowej spotkać się można z różnym nazewnictwem stosowanym do opisania cech charakterystycznych poszczególnych stylów wychowania. Ja posłużę się klasyfikacją wyróżniającą następujące style:
1. Styl demokratyczny – stosowanie tego typu wychowania wymaga poszanowania praw wszystkich członków rodziny oraz wzajemnej akceptacji. Zachowanie dzieci uwarunkowane jest nie lękiem przed karą, ale akceptacją wskazanego przez rodziców wzoru zachowania. Rodzice i dzieci kochają się i mają do siebie zaufanie. Dzieci mają pewną swobodę zachowań, ale w granicach rozsądku. Są pełnoprawnymi członkami rodziny, mającymi prawo decydować o różnych kwestiach. Głos dziecka jest dla rodziców ważny, a mały człowiek wyrasta w poczuciu poszanowania i ważności jego zdania. W miarę dorastania dzieci przyjmują jako swoje zasady wpajane im przez rodziców i starają się je stosować w kontaktach z innymi ludźmi.
2. Styl autokratyczny – mamy tu do czynienia z przeświadczeniem rodziców o konieczności dominowania nad dziećmi i narzucenia im wybranego przez siebie sposobu postępowania. Główną zasadą wychowawczą jest tu bezwzględne posłuszeństwo rodzicom bez uzasadniania swojej decyzji – „nie, bo nie”, „nie, bo ja tak mówię”. Rodzice tacy na ogół kochają swoje dzieci, ale nie okazują im tego. Dystans pomiędzy dziećmi, a rodzicami jest duży. W wychowaniu dominuje przymus, a dzieci wykonują polecenia, ponieważ boją się kary. W dorosłym życiu ludzie wychowani w takim stylu wychowawczym najczęściej taki sam styl prezentują wobec swoich dzieci, mają problem z podejmowaniem samodzielnych decyzji.
3. Styl liberalny – będący przeciwieństwem poprzedniego, związany jest najczęściej z nadmiarem uczuć rodziców wobec dziecka lub z ich brakiem. Czyli „tak bardzo Cię kocham, że niczego Ci nie zabronię” lub „w ogóle mi na Tobie nie zależy, więc rób co chcesz”. Tak , czy owak w stylu tym pozostawia się dziecku całkowitą swobodę praktycznie w każdej kwestii. Ten sposób wychowania sprawia, że dziecko nie potrafi przystosować się do życia poza rodziną – w szkole, w grupie rówieśniczej itp. Nie potrafi się podporządkować, jest zdziwione gdy ktoś wymaga od niego posłuszeństwa i podporządkowania się. Rodzi to wiele konfliktów, sprawia, że człowiek nie jest przygotowany do dorosłego, samodzielnego życia w społeczeństwie, w którym każdego dnia czegoś przecież się wymaga.

4. Styl niekonsekwentny – to styl, w którym wychowanie charakteryzuje się brakiem ustalonych celów i konkretnych metod postępowania. Brak konsekwencji jest typowy dla takiego wychowania. Rodzice działają pod wpływem konkretnych sytuacji. Wymierzają kary, gdy są zdenerwowani. Innym razem w tej samej sytuacji nie reagują na podobne zachowanie dziecka. Pewnie każdemu z nas z powodu np. zmęczenia nie raz nie chciało się zauważyć niewłaściwego zachowania dziecka, za które powinno zostać skarcone. Jeśli zdarza się to tylko czasem, to znaczy, że bywamy niekonsekwentni (choć nie powinniśmy). Natomiast jeśli stale tak postępujemy, to sprawiamy, że dziecko jest zdezorientowane, ma zagrożone poczucie bezpieczeństwa.
5. Styl okazjonalny – ma wspólne cechy ze stylem niekonsekwentnym. Dziecko w takiej rodzinie jest wychowywane jakby od okazji do okazji. np. niepowodzenia w nauce lub możliwość pochwalenia się jakimiś osiągnięciami mobilizują rodziców do zainteresowania się dzieckiem. Stan taki trwa 1-2 dni, a potem wszystko toczy się znów starymi torami. Szwankuje opieka, wymagania są nieadekwatne lub niedostatecznie egzekwowane. Mimo swobody poczynań, dzieci nie czują się bezpieczne, tracą szacunek do rodziców. Ostatecznie lekceważą normy współżycia społecznego, stają się egoistami.
 

Ze stylami wychowania nierozerwalnie łączą się postawy rodzicielskie. O ile style wychowania nie zmieniają się w toku wychowania dzieci, o tyle postawy rodzicielskie w miarę jak dziecko rośnie i zmienia się, tak. Postawy w stosunku do dziecka zaczynają kształtować się jeszcze przed jego urodzeniem i są „tendencją do zachowania się w specyficzny sposób wobec jakiejś osoby, sytuacji, czy problemu”. Dzielimy je na 2 grupy: negatywne i pozytywne.

Do pozytywnych, czyli właściwych należą:
1. Akceptacja – to przyjmowanie dziecka takim jakie ono jest, ze wszystkimi jego wadami i zaletami, z cechami wyglądu zewnętrznego, usposobieniem, możliwościami umysłowymi, itp. Rodzice kochają swoje dziecko miłością bezwarunkową. Chwalą je, a w wypadku niegrzeczności ganią jego zachowanie, ale nigdy nie potępiają jego osoby. Rodzice akceptujący swoje dziecko chcą poznać i zaspokoić jego potrzeby. Dziecko rośnie wesołe, przyjacielskie, usłużne. Najważniejsze w akceptującej postawie rodzicielskiej jest to, że dziecko ma zaspokojoną potrzebę poczucia bezpieczeństwa, a jego rozwój przebiega prawidłowo.
2. Współdziałanie z dzieckiem – dziecko uczestniczy w każdej sferze życia rodzinnego. Ma pełne prawo do uczestnictwa w rodzinnych dyskusjach i wymianie poglądów. Jest ufne wobec swoich rodziców, zwraca się do nich po pomoc i porady. Rodzice stają się powiernikami jego tajemnic, najlepszymi przyjaciółmi. Młody człowiek wyrasta w poczuciu bezpieczeństwa. W dorosłym życiu jest zdolny do współdziałania i podejmowania samodzielnych rozwiązań.
3. Rozumna swoboda – we wczesnym dzieciństwie polega na stwarzaniu przez rodziców okazji do zaspokojenia dziecięcej potrzeby aktywności i samodzielności. Gdy dziecko jest starsze, rodzice dyskretnie kierują nim, znając jego zainteresowania. Wiedzą co czyta, jakie filmy ogląda, znają jego przyjaciół, wiedzą dokąd i z kim idzie, kiedy wraca. To nie rodzice „kumple”, ale rodzice, którzy pozwalają dziecku na swobodę i samodzielność w granicach tzw. „zdrowego rozsądku”.
4. Uznanie praw dziecka – rodzice są przyjaciółmi swojego dziecka i poważnie traktują wszystkie jego przeżycia. Nigdy nie bagatelizują problemów swojego dziecka i nie zbywają go, gdy przychodzi do nich po pomoc. Unikają przesadnej dyscypliny i rygoru, co nie znaczy, że w procesie wychowania nie występują kary. Szanują prawo dziecka do prywatności. Przejawiają szacunek do jego indywidualności. Podsuwają różne sugestie, niczego nie narzucając. Dziecko staje się odpowiedzialnym członkiem rodziny, ma poczucie, że jego prawa są ważne. W przyszłości ma pozytywną, ale jednocześnie realistyczną ocenę swojej wartości.

Do negatywnych, czyli niewłaściwych należą:
1. Postawa odtrącająca – choć trudno w to uwierzyć, rodzice prezentujący taką postawę rodzicielską, to rodzice, którzy nie lubią swojego dziecka. Bywa, że żywią do niego urazę ponieważ nie spełnia ich oczekiwań, często nieadekwatnych do jego możliwości fizycznych, intelektualnych lub wieku. Rodzice tacy wciąż krytykują swoje dziecko, kierują nim stosując rozkazy czy surowe kary. Taka postawa rodziców rodzi w dziecku agresję. Staje się ono nieposłuszne, ucieka się do kłamstwa. Ostatecznie często występują zachowania aspołeczne, pojawiają się u dziecka reakcje nerwicowe lub depresja.
2. Unikająca – to obojętność rodziców wobec dziecka, jego potrzeb i problemów. Kontakt z dzieckiem jest luźny i ograniczony do niezbędnego minimum. Dziecko nie uczestniczy w życiu rodziny, jego zdanie nie ma dla rodziców żadnego znaczenia. Rodzice dają dziecku swobodę jego zachowań, jednocześnie zrzucając na nie odpowiedzialność za popełnione błędy. Taka postawa powoduje, że dziecko staje się nieufne, nieśmiałe uczuciowo, a co najważniejsze zachwiana jest jego najważniejsza potrzeba – potrzeba bezpieczeństwa. Dziecko, odreagowując swą trudną sytuację, często popada w konflikty z rodzicami oraz ze szkołą.
3. Nadmiernie chroniąca – to postawa, w której rodzice chronią swoje dziecko przed aktywnością własną, przed każdym samodzielnym wysiłkiem, krokiem, a także odpowiedzialnością. Taka przesadna opieka, usuwanie z drogi każdej przeszkody i trudności, z jednej strony spowodować może to, że dziecko wyrośnie na jednostkę, bierną, niesamodzielną, bez inicjatyw. W dorosłym życiu kompletnie uzależnioną od rodziców, oczekującą od swych życiowych partnerów ciągłej opieki i przejęcia odpowiedzialności. Z drugiej strony taka postawa rodzicielska często kształtuje jednostki egoistyczne, samolubne, zarozumiałe. W życiu szkolnym niezbyt lubiane przez rówieśników.
4. Nadmiernie wymagająca – dziecko wciąż nie może sprostać wymaganiom stawianym przez rodziców. Wymagania te najczęściej są nieadekwatne do stopnia rozwoju fizycznego lub intelektualnego, wieku, czy zdolności dziecka. Poprzeczka wymagań wciąż podnoszona jest wyżej i wyżej. W zasadzie dziecko nie ma możliwości zadowolić swoich rodziców, ponieważ nawet jeśli uda mu się osiągnąć pułap wymagań, to nagle okazuje się, że to już rodziców nie satysfakcjonuje. W dziecku rodzi się bunt, który często przyjmuje skrajne formy np. ucieczki z domu. Co najważniejsze, w dorosłym życiu taka postawa rodzicielska skutkuje ukształtowaniem się niepewności, lęku, a przede wszystkim braku wiary we własne możliwości. Często dorośli ludzie wychowywani w ten sposób wybierając różne ścieżki życiowe, nie kierują się własnymi aspiracjami i marzeniami, ale wciąż próbują zadowolić innych..

 Dlatego tak ważne jest, by rodzice wychowywali swoje dzieci w jedynym prawidłowym stylu wychowawczym – stylu demokratycznym oraz prezentowali wyłącznie właściwe postawy rodzicielskie.

Bibliografia:
M. Ziemska „Postawy rodzicielskie”, Wiedza Powszechna, Warszawa 2009
J. A. Pielkowa „Rodzicielskie troski”, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1988

 

JAK ZORGANIZOWAĆ DZIECIOM WARUNKI

DO NAUKI W DOMU

Warunki pracy

Dziecko powinno mieć stworzone odpowiednie warunki do pracy.

Dzieci nie powinny odrabiać lekcji w pokoju stołowym, czy w kuchni, gdyż na tej przestrzeni wiele rzeczy zakłóca spokój, a wtedy naprawdę trudno się skoncentrować na pracy. Kiedy po pomieszczeniu, w którym dziecko ma odrabiać lekcje, kręcą się inne osoby, włączone jest radio czy telewizor nie sposób oczekiwać, że zadanie zostanie wykonane właściwie. Sporo dzieci odrabia lekcje, siedząc przed włączonym telewizorem. Jeśli dziecko odrabia pracę domową w obecności matki, istnieje niebezpieczeństwo, że przy pojawieniu się najmniejszych trudności będzie szukało u niej pomocy. Mama jest zawsze pod ręką i dlatego często nadużywa się jej wsparcia. Dziecko powinno się przede wszystkim nauczyć wytrwałości i przyzwyczaić się, że nie wszystko od razu się udaje. Musi nauczyć się dokładania wysiłku, żeby dotrzeć do celu. Nie chodzi tutaj o odmawianie dziecku pomocy, tylko o pomaganie mu taki sposób, żeby wzrastało jego poczucie odpowiedzialności i samodzielność. Zatem postarajcie się doprowadzić do tego, żeby dziecko odrabiało lekcje we własnym pokoju albo w takim pomieszczeniu, gdzie może być samo.

 

Spokojne miejsce do pracy

Miejsce pracy dziecka ma szczególne znaczenie. Jest istotnym warunkiem efektywnej nauki. Powinno być tak dostosowane do potrzeb dziecka, żeby malec dobrze się w nim czuł. Muszą być przy tym spełnione pewne warunki:

• Miejsce pracy powinno być jasne. Nie oznacza to jednak, że biurko koniecznie musi być usytuowane przy samym oknie.
• Biurko i miejsce do siedzenia muszą być dopasowane do wzrostu dziecka.
• Właściwe oświetlenie miejsca pracy - najlepiej, jeśli światło pada z lewej strony stołu czy biurka.
• Miejsce pracy powinno być uporządkowane. Jeśli przed rozpoczęciem pracy trzeba długo szukać zeszytów, powstaje u dziecka stres, jeszcze zanim wzięło się do lekcji.
• Zabawki czy podręczniki, których dziecko nie potrzebuje przy odrabianiu lekcji, powinny być sprzątnięte z biurka.
• Niezbędne przybory szkolne (ołówki, słowniki, kalkulator) powinny zawsze być pod ręką.
• Wskazane jest prowadzenie terminarza, w którym dziecko może zapisać daty klasówek, oddawania prac, wycieczek klasowych, a także prywatnych spotkań.

Reguły ułatwiające naukę i pracę:

• Dziecko odrabia lekcje samodzielnie.
• Oglądanie telewizji czy słuchanie radia jest zabronione podczas odrabiania lekcji.
• Kartki z pracą domową są natychmiast wkładane do segregatora czy teczki.
• Po odrobieniu lekcji wszystkie przybory wracają na swoje miejsce.
• Po odrobieniu lekcji trzeba zapakować tornister na następny dzień.
• Ustal z dzieckiem określony porządek materiałów do nauki poszczególnych przedmiotów.
• Na zakończenie: konsekwentnie przestrzegaj tego, żeby dziecko zaczynało zabawę dopiero po odrobieniu lekcji.

Nauka samodzielnej pracy

Zanim dziecko zacznie odrabiać lekcje, omów z nim, co ma do zrobienia. Niech przejrzy w twojej obecności zeszyty i oceni, czy samo da sobie z tym radę i czy będzie miało problemy ze zrozumieniem. Pomóż mu zrozumieć zadania. Jeśli nie ma już żadnych problemów, dziecko powinno usiąść w swoim pokoju i wziąć się do lekcji. Jeśli pojawią się trudności, dziecko powinno dać sobie z nimi radę samodzielnie, nawet jeśli popełni jakiś błąd. Ważne jest, żeby ten wysiłek podjęło samo. Jeśli twoje dziecko, mimo ustaleń, ciągle prosi o pomoc, narzeka czy płacze, staraj się nie ulegać. Dodaj mu odwagi i przypomnij o ustaleniach.

Taka samodzielna praca umacnia odpowiedzialność dziecka, a tym samym rozwija jego zdolność koncentracji i wytrwałość.

Dekalog uczenia się:

Właściwa pora

Między 13 a 15 gwałtownie spada koncentracja . Co 30-45 minut rób przerwy (lepiej kilka krótkich niż jedną dłuższą) – napij się czegoś, posłuchaj muzyki.

• Skoncentruj się na tym, czego masz się nauczyć. Powiedz sobie wyraźnie: “Teraz będę się uczyć” i wytrwaj w tym postanowieniu.
• Wyznacz sobie nagrodę za punktualne rozpoczęcie i zakończenie pracy.
• Bądź zainteresowany tym, czego się uczysz. Lepiej pamiętamy to, co nas ciekawi.

Skojarzenia

Najtrudniejszy materiał możesz łatwiej przyswoić dzięki kojarzeniu wiadomości z obrazami np. z fizyki – pojęcie “ciepłe powietrze jest lżejsze niż zimne” należy powiązać z balonem, który napompowany takim powietrzem leci w górę.

• Ucząc się, staraj się kojarzyć nową wiedzę z wiadomościami już przyswojonymi.
• Szukaj śmiesznych skojarzeń. Ułatwia to zapamiętywanie.
• Podczas nauki nie zapominaj o tworzeniu wierszyków i rymowanek. Są pomocne w zapamiętywaniu wielu szkolnych wiadomości.

Bardzo ważne – urozmaicenia

Nie wolno zbyt długo koncentrować się na jednym temacie. Najlepiej “skakać” po przedmiotach

( np. po matematyce historia, później przyroda).

Porządek

W bałaganie zbyt wiele czasu traci się na szukanie potrzebnych rzeczy.

Wszystkimi zmysłami

Wykorzystuj wszystkie możliwe “kanały” ( wzrok, słuch, dotyk ).

• Ucząc się używaj słuchu, wzroku i ręki – uważnie czytaj, głośno powtarzaj, pisz albo rysuj.
• Ucząc się, wybieraj ważne informacje, rób notatki, podkreślaj najważniejsze fragmenty na kolorowo.

Zawsze planowo

Zapisuj w kalendarzu wszystkie terminy klasówek, referatów, egzaminów itp. Warto także zaznaczać terminy dyskotek, urodzin, koncertów itp. Aby uniknąć zbitki: wieczorem impreza, a następnego dnia klasówka.

• Bardzo ważne jest planowanie nauki: jakie mam jutro lekcje? Co mam zadane z tych przedmiotów? Co jeszcze mam na jutro przygotować?

Powtórki

Powtórz materiał po klasówce. Nie ma lepszego sposobu na ugruntowanie wiedzy.

• Ucz się ze zrozumieniem. Najlepiej powtarzaj przeczytany materiał własnymi słowami.
• Najłatwiej zapamiętujemy początek i koniec jakiegoś materiału, najtrudniej środek.

 

UCZ SIĘ SYSTEMATYCZNIE, NIE ODKŁADAJ PRACY.

CODZIENNE, SYSTEMATYCZNE POWTÓRKI SĄ SKUTECZNIEJSZE

NIŻ KILKUGODZINNA NAUKA NA DZIEŃ PRZED KLASÓWKĄ.

 

Prace domowe

• Na początek łatwe zadania, potem trudniejsze ćwiczenia, na koniec zostawiamy najprostsze prace.

• Dobrze jest powtarzać w domu materiał z lekcji jak najszybciej po ich zakończeniu – warto odrabiać wszystkie lekcje tego samego dnia, którego były one w szkole (aż 80 % zapominamy podczas pierwszych 24 godzin).

• W miarę możliwości należy przerabiać kolejno po sobie przedmioty jak najmniej podobne do siebie, zadania pisemne zaś odrabiać na przemian z ustnymi.

 

 

 

 

 

 

 

 JAK MOTYWOWAĆ  I WSPIERAĆ DZIECI DO SYSTEMATYCZNEGO UCZENIA SIĘ POZA SZKOŁĄ

 
1. Dobra organizacja czasu nauki.  Bardzo ważny jest stabilny harmonogram. Najlepiej, aby odrabiało je o stałej porze, w miejscu, gdzie jest cicho i spokojnie, gdzie dziecko może się skoncentrować i nic go nie rozprasza, gdzie w tle nie jest włączony telewizor. Szczególnie trzeba zadbać o komputer, który potrafi niezwykle skutecznie odciągać od nauki. Przed przystąpieniem do nauki dobrze jest przygotować sobie wszystkie książki
i pomoce, tak aby później nie przerywać pracy. Odrabianie lekcji warto rozpocząć od najtrudniejszego zadania, kiedy jest się jeszcze wypoczętym. Wskazane jest również rozdzielanie materiału na krótsze partie, włączanie przerw. Zwłaszcza w przypadku małych dzieci, jest to bardzo ważne. Przeciętne dziecko w klasie I potrafi skupić się na 15 minut,
w klasie III na pół godziny. Przerwę trzeba zrobić gdy dziecko zaczyna mieć problemy
z koncentracją uwagi, jest zmęczone. Najlepsze godziny na odrabianie lekcji to 16-18.
 

2. Systematyczność. Czasem dziecko po prostu nie wie, w jaki sposób zabrać się do pracy. Kiedy trzeba przygotować się do sprawdzianu, nauczyć na pamięć wiersza, napisać wypracowanie i rozwiązać kilka zadań z matematyki, wówczas naprawdę można się pogubić i zniechęcić. Podpowiedzmy dziecku, co może zrobić, aby wykorzystać czas przeznaczany na naukę w sposób jak najbardziej efektywny. Trudno jest w jeden wieczór przygotować się do sprawdzianu z całego półrocza, kiedy jednak naukę rozłoży się
w czasie, wówczas okazuje się, że wystarczy każdego dnia opracować jeden czy dwa tematy, aby skutecznie opanować cały materiał. Podobnie jest z nauką wiersza bądź czytaniem lektur. Nie warto tego zostawiać na ostatnią chwilę. Uczeń zachęcony do systematyczności sam szybko zauważy, że przyswajanie wiedzy stopniowo i małymi partiami zajmuje stosunkowo niewiele czasu i nie wymaga zbyt dużego wysiłku.

3. Pozytywna ocena rezultatów własnej pracy. Każdy lubi, gdy jego starania są doceniane. Pamiętajmy więc, aby zauważać nawet niewielkie osiągnięcia dziecka i aby chwalić je nawet za drobne postępy. Nie stawiajmy dziecku zbyt wygórowanych wymagań, swoje oczekiwania dostosujmy do jego możliwości. Dzieci różnią się między sobą pod względem zdolności do nauki, więc nie każdy uczeń może mieć same piątki. Warto doceniać nie tylko końcowy efekt pracy (np. w postaci ocen), ale również sam fakt przystąpienia do niej, wysiłek wkładany w proces uczenia się. Jest to szczególnie ważne w przypadku słabszych uczniów, którzy często pomimo dużego nakładu pracy i czasu osiągają nie zawsze zadowalające efekty. Jeśli rodzice będą skupiać uwagę jedynie na niepowodzeniach dziecka, wówczas szybko straci ono chęć do nauki. Najlepszy efekt da pochwała konkretna, wskazująca na pozytywne działanie.  Nie powinno się natomiast płacić pieniędzmi, dawać jakiegokolwiek upominku za każde dobre oceny, gdyż nie są to skuteczne metody na dłuższą metę.

4. Techniki ułatwiające zapamiętywanie. Notatki z wykorzystaniem różnych kolorów, podkreśleń i zabawnych rysunków, bazowanie na skojarzeniach, robienie wykresów, map myśli. Wszelkiego rodzaju fiszki, czyli słowa klucze i hasła w książkach, na tablicy, ścianie, biurku. To wszystko może pomóc dziecku lepiej i bardziej trwale opanować materiał. (można pokazać przykład mapy myśli na projektorze).

5. ,,Po co właściwie tego wszystkiego się uczę?”. Pomóżmy więc dziecku dostrzec korzyści, jakie może odnieść z posiadanej wiedzy, pokażmy mu, w jaki sposób powiązać ją z codzienną rzeczywistością i jak wykorzystać ją w praktyce np. dziecko w szkole uczyło obliczać się pole prostokąta, więc zapytajmy je czy mogłoby Wam pomóc policzyć ile metrów wykładziny, parkietu muszą Państwo kupić do danego pokoju, gdyż w niedługim czasie mają Państwo zamiar położyć nową wykładzinę. Dzieci stawiające sobie za cel zdobycie wiedzy lepiej się uczą, czerpią większą przyjemność z nauki. Tutaj wsparcie rodziców i dawanie przykładu własnym postępowaniem jest niezastąpione. Już samo okazanie zainteresowania może zdziałać bardzo wiele. Zachęcajmy dziecko do rozmów,
do myślenia, do wyrażania własnych opinii. Rozbudzajmy w nim zainteresowanie otaczającym światem. Pokażmy mu, że nauka naprawdę może być interesująca i przyjemna.

6. Nie wyręczajmy dziecka w odrabianiu lekcji. Kiedy prosi o pomoc, nie podawajmy mu gotowych rozwiązań, ale jedynie na nie naprowadźmy, udzielmy wskazówek, wyjaśnijmy wątpliwości. Zachęćmy ucznia do samodzielności. Samodzielnie rozwiązane zadanie może dostarczyć dziecku dużej satysfakcji, wzmacnia w nim również poczucie, że jest w stanie poradzić sobie z trudnościami. Jest to szczególnie ważne, ponieważ uczeń posiadający wiarę w swoje siły nie zraża się niepowodzeniami, a stawiane przed nim zadania traktuje nie jak uciążliwe obowiązki, ale jak przyjemne wyzwanie, któremu jest w stanie sprostać.

 

Podsumowując, jeśli chcesz pomóc dziecku zwiększyć motywację do nauki:

- dziecko powinno wykonywać zadania domowe codziennie o tym samym czasie, po obiedzie i odpoczynku,

- wykonywanie zadań domowych powinno odbywać się stale w tym samym miejscu, w ciszy i spokoju,

- przed przystąpieniem do wykonywania zadania dziecko powinno uporządkować swoje miejsce pracy i przygotować potrzebne pomoce i przybory,

- dziecko powinno najpierw wykonywać zadania trudniejsze a potem pozostałe,

- podczas wykonywanej pracy nie należy odrywać dziecka od niej, rozmawiać z nim na inne tematy, wydawać poleceń,

- dziecko powinno po każdych 45 minutach pracy robić 5-10 minutowe przerwy,

-  nie należy robić zadania za dziecko tylko z dzieckiem,

- po wykonaniu każdego zadania, wymagającego od dziecka wysiłku, należy je pochwalić, należy wytworzyć w domu odpowiednią atmosferę poszanowania nauki i wykształcenia.

 

12 przykazań dla rodzica:

1. Traktuj naukę dziecka jako rzecz świętą.

2. Zarządź, że wszystkie dzieci uczą się w tym samym czasie.

3. Pokaż, jak bardzo cenisz rozwijanie pasji.

4. W dni wolne staraj się rozszerzać wiedzę dziecka.

5. Naucz dziecko traktować naukę jak wyzwanie.

6. Wpajaj mu pogląd, że mądrość to coś, nad czym trzeba pracować.

7. Oceniając ludzi zmień kryterium. Na kryterium mądrości.

8. Chwal dziecko za prawdziwy wysiłek i upór.

9. Uważaj, jakie bajki czytasz maluchowi.

10. Jak najczęściej mów dziecku o swoich błędach.

11. Nie chwal dziecka z byle co, bo zrozumie, że masz niskie oczekiwania i nie cenisz wysiłku.

12. Podkreślaj sukcesy, zamiast braków.

 

 

 

BEZPIECZNE MEDIA - PORADNIK DLA RODZICÓW

broszura_Dziecko-i-media-.pdf

 

Konwencja o prawach dziecka

Konwencja gwarantuje prawa dziecka, niezależnie od koloru skóry, wyznania czy pochodzenia. Przyjęta została przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w 1989 r., Polska jest inicjatorem jej uchwalenia. Konwencja weszła w życie w 1990 r. Stronami konwencji jest 195 państwa (czerwiec 2015 r.). Polska ratyfikowała konwencję w 1991 r. Postanowienia Konwencji o prawach dziecka są podstawą działalności UNICEF, który podejmuje starania, aby stanowiły one kanon zasad etycznych i standardów międzynarodowych postępowania wobec dzieci. Konwencja nakazuje gwarantowanie zapisanych w niej praw bez jakiejkolwiek dyskryminacji. Ponadto, zakazuje jakiejkolwiek dyskryminacji lub karania dziecka ze względu na status prawny, działalność, poglądy, przekonania religijne rodziców, członków rodziny lub opiekunów. Nakazuje ona, by we wszelkich działaniach dotyczących dziecka kierować się jego najwyższym dobrem. Konwencja nakłada na państwa obowiązek podejmowania działań biorąc pod uwagę prawa i obowiązki rodziców dziecka lub jego opiekunów. Ponadto, nakazuje państwom poszanowanie praw i obowiązków rodziców, członków rodziny, środowiska, opiekunów prawnych, innych osób, do ukierunkowania dziecka i udzielania mu rad przy korzystaniu przez nie z praw określonych w konwencji. Konwencja wskazuje, że rodzice lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko ponoszą główną odpowiedzialność za jego utrzymanie oraz zapewnienie warunków niezbędnych do rozwoju.

W konwencji zapisane są:

• prawo do życia i rozwoju, do tożsamości, obywatelstwa,
• prawo swobody myśli, sumienia i wyznania, wyrażania poglądów, w tym w postępowaniu administracyjnym i sądowym,
• prawo do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, domowego, tajemnicy korespondencji
• prawo do wychowania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi, prawo poznania rodziców, jeżeli to możliwe,
• prawo do wolności od tortur, poniżającego traktowania, przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych,
• prawo do swobodnego zrzeszania się, pokojowych zgromadzeń,
• prawo do odpowiedniego do wieku i stopnia rozwoju traktowania w ramach postępowania karnego,
• prawa społeczne, w tym prawo do odpowiedniego standardu życia, opieki w instytucjach i zakładach, ochrony socjalnej, ochrony zdrowia, rehabilitacji społecznej i zdrowotnej,
• prawo do ochrony przed wyzyskiem ekonomicznym, podejmowaniem pracy w zbyt wczesnym wieku,
• prawo do wypoczynku i czasu wolnego,
• prawo dostępu do informacji i materiałów pochodzących z różnych źródeł,
• prawa do nauki, w tym prawo do bezpłatnej i obowiązkowej nauki w zakresie szkoły podstawowej.

Szczególną uwagę konwencja poświęca dzieciom niepełnosprawnym, nakładając na państwo obowiązek zapewnienia warunków integracji społecznej, edukacji, rehabilitacji, rekreacji, dostępu do opieki zdrowotnej. Ponadto, konwencja zawiera zasady dotyczące postępowania w przypadku przysposobienia, procedur uchodźczych, ochrony tożsamości dzieci należących do mniejszości etnicznych, religijnych, językowych.

Materiały

Państwa-strony konwencji
Strona UNICEF
Konwencja o prawach dziecka
Rzecznik Praw Dziecka o konwencji
Państwa-strony protokołów pkt 11.b
Państwa-strony protokołów pkt 11.c
Protokół dodatkowy w sprawie angażowania dzieci w konflikty zbrojne
Protokół dodatkowy w sprawie handlu dziećmi, dziecięcej prostytucji i dziecięcej pornografii
Strona Komitetu praw dziecka
Państwa-strony protokołu

Źródło:

https://www.gov.pl/web/rodzina/konwencja-o-prawach-dziecka

 

 

 

7. Zasady domowej profilaktyki:

1. Poznaj specyfikę wieku rozwojowego swojego dziecka (inaczej „obsługuje się” 5-10-15-latk.
2. Nie staraj się być dla dziecka kumplem (pozostań dorosłym, który pokazuje normy i zasady oraz bądź konsekwentny w ich przestrzeganiu – stawiamy granice).
3. Modeluj (obserwuj) i rozwijaj u swojego dziecka umiejętności społeczne:
   • Asertywność
   • Zdrową komunikację
   • Radzenie sobie ze złością
4. Korzystając z internetu na bieżąco, aktualizuj swoją wiedzę na temat dopalaczy i innych popularnych substancji psychoaktywnych.
5. Poznaj kolegów i przyjaciół swojego dziecka (nie wybieraj!).
6. Ustal zasady w domu i konsekwentnie ich przestrzegaj.
7. Postaraj się przez chwilę w ciągu dnia porozmawiać ze swoim dzieckiem (słuchaj go autentycznie).

---

Dopalacze. Gdzie szukać pomocy?

Najważniejsze numery telefonów.

Masz wątpliwości czy Twoje dziecko zażywa dopalacze? Chcesz dowiedzieć się więcej na temat możliwości leczenia? Wiesz wszystko o negatywnych skutkach tych niebezpiecznych substancji? Masz informacje o miejscach, w których handluje się zakazanymi środkami? Jesteś uzależniony? Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przygotowało listę numerów telefonów pod którymi można szukać pomocy. Lista zostanie także przekazana do wszystkich resortów, urzędów wojewódzkich oraz powiatów.

800 060 800 – Bezpłatna, całodobowa infolinia Głównego Inspektora Sanitarnego. Pod tym numerem telefonu możemy uzyskać informacje na temat negatywnych skutków zażywania dopalaczy oraz o możliwościach leczenia. Infolinia jest także przeznaczona dla rodziców, którzy mają wątpliwości czy ich dzieci zażywają dopalacze. Na infolinię GIS można przekazywać także informacje, które mogą ułatwić służbom dotarcie do osób handlujących tymi nielegalnymi substancjami.

116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży. Służy on młodzieży i dzieciom potrzebującym wsparcia, opieki i ochrony. Zapewnia dzwoniącym możliwość wyrażania trosk, rozmawiania o sprawach dla nich ważnych oraz kontaktu w trudnych sytuacjach. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia jest dostępna codziennie w godzinach 12:00 – 22:00, pomoc online dostępna na www.116111.pl/napisz.

800 100 100 – Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawach bezpieczeństwa dzieci. To bezpłatna i anonimowa pomoc telefoniczna i online dla rodziców i nauczycieli, którzy potrzebują wsparcia i informacji w zakresie przeciwdziałania i pomocy dzieciom przeżywającym kłopoty i trudności wynikające z problemów i zachowań ryzykownych takich jak: agresja i przemoc w szkole, cyberprzemoc i zagrożenia związane z nowymi technologiami, wykorzystywanie seksualne, kontakt z substancjami psychoaktywnymi, uzależnienia, depresja, myśli samobójcze, zaburzenia odżywiania. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia dostępna od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00 – 18:00, pomoc online dostępna pod adresem pomoc@800100100.pl.

800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Osoby poszukujące pomocy oraz informacji na temat dopalaczy mogą korzystać także z telefonu zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Numer przeznaczony jest zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, którzy chcą zgłosić problemy dzieci. Telefon jest czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00. Po godzinie 20.00 oraz w dni wolne od pracy, każdy może przedstawić problem i zostawić numer kontaktowy. Pracownik telefonu zaufania oddzwoni następnego dnia.

112 – Jednolity numer alarmowy obowiązujący na terenie całej Unii Europejskiej.

Departament Informacji i Promocji
Ministerstwo Edukacji Narodowej

---

Spotkanie z neurologopedą

W dniu 18.11.2015 r. odbyło się  spotkanie Rodziców klas 0-III z neurologopedą Panią Iwoną Mirecką-Witecką, prowadzącą zajęcia logopedyczne z uczniami naszej szkoły. Podczas spotkania Rodzice mogli dowiedzieć się
o wczesnych uwarukowaniach rozwoju mowy dziecka, oraz niepokojących symptomach późniejszych wad wymowy.

          Dziękujemy Rodzicom za liczny udział w prelekcji oraz w rozmowach i konsultacjach indywidualnych, które cieszyły się ogromnym powodzeniem i zainteresowaniem.

---

 

 "Akademia Bezpiecznego Puchatka" 

 Wystartowała kolejna edycja „Akademii Bezpiecznego Puchatka”. Aby pomóc maluchom uniknąć różnego rodzaju zagrożeń, w roku szkolnym 2015/2016 już po raz siódmy Puchatek organizuje dla klas I program „Akademia Bezpiecznego Puchatka”. Celem Puchatkowego programu jest uczenie dzieci bezpiecznych zachowań nie tylko na drodze, ale i w innych sferach ich aktywności: w domu, w szkole, czy w czasie zabawy, czy korzystania z Internetu. Nasza szkoła po raz kolejny przystąpiła do udziału w tym programie. Uczniowie klas Ia i Ib chętnie uczestniczą w spotkaniach, aktywnie pracują i świetnie się bawią.

---

„NIE PAL PRZY MNIE, PROSZĘ”

Po raz kolejny nasza szkoła przystąpiła w roku szkolnym 2015/2016 do ogólnopolskiego programu edukacji antytytoniowej dla uczniów klas I- III szkół podstawowych.

ZAŁOŻENIA PROGRAMU:

• Program przeznaczony  jest dla uczniów klas I- III szkoły podstawowej.
• Program proponuje realizację zajęć metodami aktywizującymi dostosowanymi do wieku   dzieci.
• W programie zawarte zostały uporządkowane treści dotyczące zdrowia, dostosowane do poziomu percepcji dzieci.
• Program ma charakter profilaktyczny i jego głównym celem jest wykształcenie u dzieci świadomej umiejętności radzenia sobie w sytuacjach, w których inne osoby palą przy nich papierosy.

 

CELE SZCZEGÓŁOWE:

• Uporządkowanie i poszerzenie wiadomości na temat zdrowia.
• Kształtowanie u dzieci postaw odpowiedzialności za własne zdrowie.
• Uświadomienie dzieciom, że palenie tytoniu jest szkodliwe dla zdrowia.
• Uwrażliwienie dzieci na szkodliwe oddziaływanie dymu papierosowego związane z biernym paleniem.

 

ZAJĘCIA WARSZTATOWE W RAMACH PROGRAMU:

1.  CO TO JEST ZDROWIE ?

2.  OD CZEGO ZALEŻY NASZE ZDROWIE ?

3.  CO I DLACZEGO SZKODZI ZDROWIU ?

4.  CO ROBIĆ , GDY MOJE ŻYCIE JEST ZAGROŻONE ?

5.  NIE PAL PRZY MNIE, PROSZĘ !

Program koordynuje – Edyta Kaczmarek

______________________________________________________________________________________________

"Nie! Dla meningokoków"

 • Za zachorowania na chorobę meningokokową odpowiadają bakterie Neisseria meningitidis.

 • Zakażenie najczęściej rozprzestrzenia się drogą kropelkową w czasie bezpośredniego kontaktu z zakażoną osobą
   (chorym lub nosicielem).

• Choroba ma ciężki przebieg, może skończyć się zgonem lub pozostawić trwałe następstwa.

 • Istnieje możliwość skutecznej profilaktyki zakażeń meningokokami grupy C poprzez szczepienie.

• W obecnej sytuacji epidemiologicznej szczepienia są jak najbardziej uzasadnione. Zapobiegają one nie tylko Inwazyjnej
  Chorobie Meningokokowej, ale także nosicielstwu.

Szczegółowe informacje zostały również zamieszczone na specjalnej tablicy inforamcyjnej w szkole.

______________________________________________________________________________________________

"Czyste powietrze wokół nas"

- program przedszkolnej edukacji antynikotynowej

Założenia programu:

1. Ochrona dzieci przed szkodliwym wpływem dymu tytoniowego.

2. Program ten jest adresowany do dzieci przedszkolnych, z udziałem rodziców i opiekunów.

3. Stanowi on pierwsze ogniwo w cyklu programów antytytoniowych.

4. Program ma charakter profilaktyczny, ale przede wszystkim ma na celu wykształcenie u dzieci świadomej postawy ochrony własnego zdrowia w sytuacjach, gdy są skazane na bezpośredni kontakt z palącymi.

5. Program może być rozszerzony na środowisko lokalne.

Cele szczegółowe programu:

1. Wykształcenie umiejętności rozpoznawania różnych źródeł dymów.

2. Wykształcenie umiejętności rozpoznawania różnych dymów, „wydobycie” dymu papierosowego.

3. Zwiększenie wrażliwości dzieci na szkodliwość dymu papierosowego.

4. Zwiększenie wiedzy na temat skutków palenia papierosów.

5. Zwiększenie wrażliwości dzieci na miejsca, w których mogą być narażone na dym.

Struktura programu.

Program skierowany jest do dzieci i składa się z pięciu zajęć warsztatowych.

Tytuły zajęć:

1. Wycieczka.
2. Co i dlaczego dymi.
3. Jak się czuję, kiedy dymi papieros?
4. Co się dzieje, gdy ludzie palą papierosy?
5. Jak unikać dymu papierosowego?

 

Zajęcia mają charakter warsztatowy. W wychowaniu zdrowotnym dziecka program ten stanowi pierwszy etap nabywania wiedzy na temat szkodliwości dymu tytoniowego. Łączy się to również z poznawaniem sposobów radzenia sobie w tych sytuacjach codziennych, w których dziecko narażone jest na szkodliwe dla niego zwyczaje osób palących.

---

"Pedikuloza - czyli co Twoje dziecko może mieć na głowie"

Przedstawiamy Państwu prezenntacje Państwowej Inspekcji Sanitarnej dotyczącą wszawicy u dzieci

Pedikuloza.pdf

---

"Akademia Bezpieczneg Puchatka"

      W lutym nastąpiło w naszej szkole podsumowanie udziału klas Ia i Ib w ogólnopolskim programie edukacyjnym "Akademia Bezpiecznego Puchatka" . Uczniowie naszej szkoły chętnie i z dużym zaangażowaniem uczestniczyli w zajęciach, wykazując się dużą wiedzą na realizowane w programie zagadnienia. Wszyscy otzrymali pamiątkowe dyplomy i drobne upominki.
(zdjęcia w galerii)

---

Nowoczesne gadżety a nasze dzieci

W lawinowym tempie przybywa aplikacji na tablety i smartfony przeznaczonych dla młodych użytkowników. Twórcy multimediów starają się dotrzeć do dzieci, bo to doskonały interes!

Jakie mogą być konsekwencje korzystania z elektronicznych gadżetów przez dzieci?

Naukowcy stawiają sprawę jasno: dzieci do 2 r.ż. nie powinny mieć w ogóle kontaktu z urządzeniami ekranowymi! Przez pierwsze 24 miesiące mózg dziecka rozwija się bardzo intensywnie i potrzebuje różnorodnych bodźców, a przede wszystkim interakcji z innymi ludźmi, czego nowe technologie – nawet najlepsze, najbardziej zaawansowane – nie mogą zapewnić! Dobrze znane są skutki zbyt wczesnego kontaktu dziecka z telewizją, choć nadal wielu rodziców je lekceważy. Prowadzone na tym gruncie liczne badania pokazują jednak, że maluchy oglądające telewizję mają w późniejszym życiu różnego rodzaju problemy, m.in.:kłopoty z nauką, otyłość, depresja, gorsza jakość życia, złe traktowanie przez rówieśników. Ryzyko negatywnego wpływu mediów nie zmniejsza się, niestety, wraz z wiekiem. Również w przypadku starszych dzieci (wiek przedszkolny i wczesnoszkolny) codzienne oglądanie telewizji ma negatywne efekty.

Poważną konsekwencją wpatrywania się w ekran wynikają m.in. z tego, że brak w nich jest interakcji. Są to media jednokierunkowe, w których interakcja sprowadza się do naciśnięcia przycisku na pilocie czy dotknięcia ekranu. Aby rozwój dziecka mógł przebiegać prawidłowo potrzebuje ono interakcji z rodzicami i rówieśnikami. Dzięki temu poznaje znaczenie komunikacji niewerbalnej i uczy się zachowania w różnych sytuacjach. Klasyczne zabawy (budowanie z klocków, malowanie, lepienie, zabawy tematyczne) angażują wiele zmysłów jednocześnie, to naturalny sposób poznawania świata przez dzieci, a jednocześnie stanowi wspaniałe przygotowanie do opanowania np. sztuki pisania. Filmy i gry oferują tylko obraz i dźwięk – często w natężeniach zbyt dużych jak na możliwości młodego organizmu. Jest to szczególnie niebezpieczne w przypadku kilkulatków. Powtarzające się „przeładowanie” mózgu jednym typem bodźców może prowadzić do zaburzeń koncentracji, które utrzymują się przez wiele lat.

Samo ograniczanie jednak niewiele może dać. Warto zatem wykorzystać nowe technologie w celach edukacyjnych – „jeśli uda ci się przyciągnąć uwagę dzieci, możesz je czegoś nauczyć”. Tu tez ważna będzie aktywność rodzica – możemy zamienić bierną konsumpcję mediów w aktywną wielowymiarową przygodę – ruszyć się z kanapy i razem z dzieckiem obejrzeć film, bajkę, program, wyjaśnić trudniejsze fragmenty, nawiązywać do obejrzanych treści w późniejszych zabawach.

Korzyści z nowoczesnych urządzeń:

1.lepsze skupienie uwagi na małym ekranie,

2.przy zastosowaniu odpowiednich aplikacji:

* możliwość rozwoju zasobów języka,

* trening pamięci i myślenia,

* rozwój zdolności programowania – możliwość tworzenia czegoś nowego,

* możliwość sterowania innymi urządzeniami,

* wykorzystanie popularnych gier do celów edukacyjnych, np. „Minecraft”.

Nie zwalnia nas jednak współczesność z uczestniczenia w edukacji  w tym obszarze – dobrze wiedzieć, z jakich gier dziecko korzysta oraz  pilnować, by nie było to jedyna i  wiodąca forma aktywności i spędzania wolnego czasu naszych pociech.

Na podstawie art.M.Nazarewicza „Technologia współdziałania”, w: „Coaching extra”

---

Bezpieczeństwo w sieci - ważne!!!!

W sieci, podobnie jak w rzeczywistości, należy przestrzegać zasad bezpieczeństwa.

Oto 8 wskazówek, które powinni poznać uczniowie oraz ich rodzice:

1. Jeśli nie masz pewności, z kim rozmawiasz, nie podawaj żadnych informacji na swój temat.
2. Nie zdradzaj innym swoich haseł. Układaj takie, które będą trudne do odgadnięcia (to nie może być Twoja data urodzenia ani imię!). Zamiast liter możesz wykorzystać cyfry, które są do nich podobne (I = 1, O = 0, A = 4 itp.). Hasło powinno zawierać nie mniej niż 8 znaków, w tym cyfry oraz wielkie litery. W różnych serwisach posługuj się różnymi hasłami.
3. Nie pozwalaj na zapamiętywanie przez przeglądarkę haseł do poczty elektronicznej i serwisów, z których korzystasz — w przeciwnym razie każda osoba pracująca na tym komputerze będzie mogła zalogować się na Twoje konto. Po skończonej pracy wyloguj się — inaczej ktoś może się pod Ciebie podszyć.
4. Jeśli korzystasz z serwisów społecznościowych, zadbaj o odpowiednie ustawienia prywatności. Im mniej informacji udostępniasz osobom postronnym, tym lepiej. Zastanów się, czy na pewno warto z tych serwisów korzystać. Pamiętaj, że zgodnie z regulaminem Facebooka możesz założyć tam konto dopiero po ukończeniu 13. roku życia.
5. Na forach dyskusyjnych czy blogach posługuj się nickiem (pseudonimem), a nie swoim imieniem i nazwiskiem. Unikaj publikowania informacji o sobie w sieci.
6. Nie korzystaj z możliwości automatycznego „oznaczania się” w miejscu pobytu. Geolokalizacja ma swoje zalety (np. można pochwalić się zwiedzaniem ciekawego miasta), ale i wady — jeżeli ktoś planuje złożenie bliskiej osobie niezapowiedzianej wizyty, przez przypadek może zepsuć efekt niespodzianki. Ponadto ujawnianie swojego miejsca pobytu umożliwia śledzenie, a niekiedy może być nawet niebezpieczne.
7. Zwracaj uwagę na komunikaty pojawiające się w trakcie ściągania gier i aplikacji na telefony komórkowe i smartfony. Możesz się z nich dowiedzieć, do jakich Twoich danych żąda dostępu pobierana usługa. Uważaj, na co wyrażasz zgodę.
8. W razie wątpliwości odnośnie do tego, jak w danej sytuacji postąpić, poproś o radę swoich rodziców lub innych dorosłych, którym ufasz.

---

"Nie pal przy mnie proszę" 

W naszej szkole zakończyła sie ralizacja programu "Nie pal przy mnie proszę". Klasy I-III z wielkim zaangażowaniem uczestniczyły w spotkaniach dotyczących edukacji antytytoniowej. Dzieci wykonały wiele wspaniałych prac plastycznych zgodnie ze scenariuszami poszczególnych zajęć. Dodatkowo wszyscy uczniowie klasy Ia i Ib, którzy brali udział w konkursie na projekt znaczka "Nie pal przy mnie proszę" zostali nagrodzeni przez Panią Dyrektor Annę Janiszewską. Zdjęcia w galerii.

---

"Zachowaj Trzeźwy Umysł"

Po raz kolejny nasza szkoła przystąpiła do ogólnopolskiej kampanii "Zachowaj Trzeźwy Umysł" pod patronatem Ministra Edukacji Narodowej. Głównymi celami tegorocznej kampanii jest:

- wspieranie rozwoju dziecka

- wpływanie na przyczynę negatywnych zachowań

- wspieranie działalności wychowawczej szkół

Uczniowe klas IV - VI chętnie przystąpili do konkursu plastycznego "Pod dobrą opieką" realizowanego w ramach kampanii.

---

Dojrzałość szkolna referat dla rodziców!!!

DOJRZAŁOŚĆ SZKOLNA to osiągnięcie przez dziecko takiego stopnia rozwoju umysłowego, emocjonalnego, społecznego i fizycznego, jaki umożliwia mu udział w życiu szkolnym i opanowanie treści programowych klasy pierwszej.
 

ELEMENTY GOTOWOŚCI - DOJRZAŁOŚCI SZKOLNEJ
1. Rozwój umysłowy- to przede wszystkim pewien zasób wiedzy o świecie, o bliższym i dalszym otoczeniu, o życiu przyrody i życiu ludzi. W tym wieku dziecko ma już spory zasób życiowych doświadczeń; wiele rzeczy zaobserwowało samo, na inne zwrócili mu uwagę dorośli. Dziecko dobrze rozwinięte umysłowo chętnie rozmawia z kolegami i dorosłymi, wie jak się nazywa, ile ma lat, gdzie mieszka, jakich ma kolegów, czym zajmują się jego rodzice, dziadkowie, gdzie wyjeżdżało z rodzicami, co oglądało w kinie, czym różni się lato od zimy, chętnie opowiada o tym, co się dzieje na obrazku itp.
2. Rozwój społeczny- obejmująca relacje z innymi, umiejętność nawiązywania kontaktów, współdziałanie w grupie, przestrzeganie zasad postępowania czy obowiązujących norm i wartości. O jej osiągnięciu świadczy stopień samodzielności i zaradności dziecka w różnych sytuacjach, obowiązkowość, samodzielność, poczucie odpowiedzialności za swoje działanie, umiejętność pokonywania trudności i dążenia do osiągnięcia celu, ale również przyjmowania niepowodzeń.
3. Rozwój fizyczny- posiada dobrą sprawność manualną, charakteryzuje się poprawnym funkcjonowaniem narządów zmysłów. Jest odporne na choroby i zmęczenie. Posiada również niezaburzoną koordynacje wzrokowo- ruchową. W tym wieku dziecko powinno już jeździć na rowerze, skakać na skakance, biegać oraz mieć opanowane ruchy wykonywane podczas zabawy piłką (łapanie piłki, rzucanie do celu). Również powinny być opanowane umiejętności związane z ubieraniem się, czesaniem, załatwianiem potrzeb fizjologicznych oraz wiązaniem sznurowadeł. Dziecko dojrzałe do nauki zyskuje coraz większa kontrole nad tzw. małą motoryką (poruszanie palcami, nadgarstkami, itp.). Dziecko potrafi już wówczas wykonywać czynności złożone.
4. Rozwój emocjonalny- dziecko rozpoczynające naukę w szkole powinno być w pewnym stopniu zdolne do rozpoznawania i kontrolowania swoich emocji. Rola ucznia nakłada na dziecko szereg obowiązków, takich jak: konieczność podporządkowania się poleceniom nauczyciela, przestrzegania ustalonych reguł, wykonywania zadań w szkole i w domu. Dojrzałość w tej sferze pozwala na wykonywanie zadań stawianych przez szkołę także wtedy, gdy wydają się one dziecku niezbyt atrakcyjne bądź nużące. Istotne jest też w jakim stopniu dziecko będzie potrafiło pokonywać napotkane trudności i znosić ewentualne niepowodzenia.

Dojrzałość szkolną dziecko osiąga między 6 a 7 rokiem życia. Należy jednak pamiętać, że każde dziecko jest odrębną indywidualnością, posiada różne możliwości i rozwija się w zupełnie innym tempie. Ważnym elementem w osiąganiu dojrzałości szkolnej dziecka jest zaangażowanie i wspieranie jego rozwoju przez rodziców. Należy pamiętać, że wszelkie wymagania kierowane wobec dziecka muszą być dostosowane do jego możliwości.

Oto kilka pomocnych rad dla rodziców:
- Wyrabianie w dziecku samodzielności (ubieranie i rozbieranie się, mycie, czesanie, wiązanie obuwia, dbanie o estetyczny wygląd);
- Przyzwyczajanie dziecka do stałego rozkładu dnia (sen, posiłki, zabawa, obowiązki);
- Kształtowanie wytrwałości, systematyczności (wypełnianie stałych obowiązków, kończenie rozpoczętej pracy, przezwyciężanie trudności w zabawie i obowiązkach domowych), egzekwowanie przyjętych ustaleń;
- Wzbogacanie wiedzy o świecie, doświadczeń życiowych, pobudzanie do działania, rozwijanie spostrzegawczości, myślenia, pobudzanie do zadawania pytań i odpowiadanie na pytania dziecka;
- Wdrażanie do prawidłowej wymowy pod względem fonetycznym i gramatycznym, formułowania wypowiedzi, rozwijanie zainteresowania książką, czasopismem, ćwiczenie pamięci;
- Wyrabianie umiejętności słuchania mowy, czytanego tekstu i koncentrowania uwagi;
- Rozwijanie zainteresowań matematycznych (liczenie na konkretach w sytuacjach codziennych, orientowanie się we własnym ciele, w przestrzeni, w kierunkach, w czasie);
- Usprawnianie rąk poprzez: rysowanie, malowanie lepienie z plasteliny, modeliny, wydzieranie, wycinanie, sklejanie rzucanie, chwytanie, manipulowanie oraz usprawnianie ciała poprzez gry, zabawy, sport, spacery, przebywanie na świeżym powietrzu;
- Wpajanie zasad kulturalnego, życzliwego, tolerancyjnego, bezpiecznego zachowania się wobec ludzi i w codziennych sytuacjach;
- Wdrażanie do nawiązywania przyjaznych kontaktów z rówieśnikami, podejmowania współpracy w zabawie i godnego przyjmowania porażek;
- Kształtowanie pozytywnej motywacji do uczenia się, zachęcanie do zdobywania wiedzy, nie straszenie szkołą i nauką.

Polecana literatura:
B. Chmielewska: „Dojrzałość szkolna”
I. Zarzycka: „Pierwszy egzamin z dojrzałości szkolnej”
E. Jędrzejczyk: „Dojrzałość szkolna” (materiały warsztatowe)
A. Małysz: „Dojrzałość szkolna”
Dmochowska M., "Zanim dziecko zacznie pisać"
Brejnak W. red., 2008, "Emocjonalno-społeczne uwarunkowania dojrzałości szkolnej"

---

"Akademia Bezpiecznego Puchatka"

Uczniowie klasy I przystąpili do programu "Akademia Bezpiecznego Puchatka". Celem programu jestprzekazanie dzieciom niezbędnej wiedzy o tym, jak być bezpiecznym na drodze, w szkole, w domu, w czasie zabawy i korzystania z Internetu. Dodatkowo  program został rozbudowany o treści związane z przydatną dla dzieci tematyką efektywnego zapamiętywania, treningu koncentracji, nauki selekcji informacji i rozwijania kreatywności.

---

 

  

 

 Zakończyła się kolejna edycja programu
"Akademia Beazpiecznego Puchatka"
realizowana w klasie I.
   Po wypełnieniu testu podsumowującego wiedzę
i umiejętności uczniów, wyszyscy otrzymali dyplomy, drobne upominki za ogromne zaangażowanie.

 

 

---

20 listopada Ogólnopolski  Dzień Praw Dziecka

    Jednym z podstawowych praw dziecka jest prawo dziecka  do miłości i wychowania przez obojga rodziców zapisane między innymi w preambule Konwencji o Prawach Dziecka.

   Art.  72 Konstytucji RP,  stanowi że:

        „Rzeczpospolita Polska zapewnia ochronę praw dziecka. Każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją”

 oraz

      „Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania. Ograniczenie lub pozbawienie praw rodzicielskich może nastąpić tylko w przypadkach określonych w ustawie i tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu”.

Ustawa Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Rozdział II, Oddział 2 „Władza rodzicielska”)  stanowi w art. 92, że dziecko do pełnoletniości pozostaje pod  opieką rodziców, a w art. 93, że władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom.  Władza ta może być ograniczona, zawieszona wyłącznie przez sąd. Sąd może też pozbawić rodziców prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 97 wyżej powołanej ustawy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom. Każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. Jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie; w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy.

Ta sama ustawa w Rozdziale II, Oddział 3 „Kontakty z dzieckiem” w art. 113 stanowi, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów.

Na podstawie listu Kuratora Oświaty - Władza rodzicielska

---

---

"Bieg po zdrowie"    "Nie pal przy mnie proszę"

Kolejna edycja programu "NIe pal przy mnie proszę" dobiegła końęca. Jak co rok wszyscy uczniowie klas I - III chętnie i z ogromnym zaangażowaniem uczestniczyli w zajęciach. Podsumowniem spotkań była wystawa samodzielnych prac uczniów, projekut plakietki zakazującej palenie w obecności dziecka. Wszystkie prace są pomysłowe i dają do myślenia dorosłym.

 

Po raz pierwszy uczniowie naszej szkoły z klasy IV uczestniczyli w programie antynikotynowej edukacji zdrowotnej "Bieg po zdrowie" . Spotkania przebiegały bardzo żywiołowo, ponieważ dzieci chętnie dzieliły się wiedzą, swoimi odczuciami oraz pomysłami w jaki sposób dbać o zdrowie, umiejętnie odmawiać i argumentować atrakcyjność życia wolngo od uzależnień, nałogów. Efekty pracy uczniów można było oglądać na wystawach szkolnych, poprzez które wszyscy uczniowie mogli zapoznać się, z pomysłami i zaleceniami klasy IV.

---

 

 

 

---

             

 

---

                 

 

---